Oratio
obliqua em grego
Bornemann,
E., Risch, E., Griechiesche Grammatik, Verlag Mortiz Diesterweg, Fr. a. Main,
1978.
Considere-se
as seguintes três orações: duas principais e uma subordinada:
1.
Ἥξω ἔχων τοὺς ἱππέας,
2.
οὓς κῦρός μοι ἔδωκεν·
3.
ἀλλά με ὡς φίλον ὑποδέχου
O
que acontecem se forem tornadas dependentes de um único sujeito principal (quem
fala) através de uma oração principal introduzida.
Ὀρόντας
ἔγραψε παρὰ βασιλέα τάδε:
1.
Ἥξειν ἔχων τοὺς ἵππέας,
2.
Οὓς κῦρος αὐτῷ ἔδωκεν (ou δοίη)·
3.
ἀλλ’ ἐκεῖνον ὡς φίλον ὑπδέχεσθαι αὐτόν
4.
Ἥξω ἔχων τοὺς ἱππέας/ Ἥξειν,
5.
οὓς κῦρός μοι ἔδωκεν·/
δοίη
6.
ἀλλά με
ὡς φίλον ὑποδέχου/ ἐκεῖνον ὡς φίλον ὑπδέχεσθαι αὐτόν
Outro
exemplo:
OR:
ὁ φίλος ἐδίδου
OB:
ἤκουον, ὅτι ὁ φίλος διδοίη ou então: τὸν φίλον διδόναι.
A
oração ὅτι- e o AcI contêm um enunciado indirecto, mas nenhuma oratio obliqua.
ὀρόντας
ἔγραψε παρὰ βασιλέα, ὅτι ἥξοι
(ou: ἥξειν) ἔχων ἱππέας: temos um optativo oblíquo, mas ainda não uma
oratio obliqua.
(Apolodoro
diz:)
πάντας
δὴ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.
Εἰπεῖν
οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι ἡ μέν
μου ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ
Εὐριπίδην.
Κῦρος
ἀπεκρίνατο, ὅτι ἀκούει Ἀβροκόμαν
ἐπὶ τῷ Εὐφράτῃ εἶναι· κἂν μὲν ᾖ ἐκεῖ, τὴν δίκην ἔφη χρῄζειν ἐπιθεῖναι αὐτῷ, ἢν δὲ φύγῃ, ἡμεῖς ἐκεῖ
πρὸς
ταῦτα βουλευσόμεθα
(Εἷς εἶπε:)
πέμψαι δὲ καὶ προκαταληψομένους τὰ ἄκρα,
ὅπως μὴ φθάσωσιν οἱ Κίλικες καταλαβόντες, ὧν πολλὰ χρήματα ἔχομεν ἀνηρπακότες (em
vez de ἔχοιεν)
Oração
principal sempre: infinitivo ou aci, quando se trata de uma afirmação ou de um
desejo.
Οἱ
στρατηγοὶ τὸν Ἀλκιβιάδην ἐκέλευσαν ἀπιέναι. Αὐτοὶ γὰρ νῦν στρατηγεῖν οὐκ ἐκεῖνον
Εἷς
εἶπε ἐλθόντας δὲ Κῦρον αἰτεῖν πλοῖα
Orações
secundárias têm os tempos e os modos da OR. Se a oratio obliqua faz parte do
presente, então depende de um tempo principal
Presente
Οἱ
λόγιοί φασι ἀφικομένους δὲ τοὺς φοίνικας ἐς τὸ Ἄργος διατίθεσθαι τὸν φόρτον
Πέμπτῃ
δὲ ἢ ἕκτῃ ἡμέρᾳ ἀφ’ ἧς ἀφίκοντο
ἐλθεῖν
ἐπὶ τὴν θάλατταν γυναῖκας
Passado
Φὰς
αὐτοὺς καταπλουτιεῖν, ἤν οἱ ἕπωνται (OR: ἤν μοι ἕπησθε)
ἐπὶ
γὰρ χώραν τινα ἄξειν,
ὅθεν
χρυσὸν ἄφθονον οἴσονται
Λύσανδρος
τὰς ταχίστας τῶν νεῶν ἐκέλευσεν ἕπεσθαι τοῖς Ἀθηναίοις,
ἐπειδὰν
δὲ ἐκβῶσι,
αὐτῷ
ἐξαγγεῖλαι
ἐλθόντας
δὲ Κῦρον αἰτεῖν πλοῖα
ὡς
ἀποπλέοιεν (Optativo oblíquo para o directo: ἀποπλέητε, ἀποπλέωμεν)
καὶ
ἅμα αὐτὸς μὲν ἐκείνῳ χρείας τινὸς ἐναντιωθῆναι,
ἐκεῖνον
δ’ ἄν,
εἰ
ἐκδοίη αὐτόν,
σωτηρίας
ἂν τῆς ψυχῆς ἀποστερῆσαι.
ἔφη
δέ,
ἐπειδὴ
οὗ ἐκβῆναι τὴν ψυχήν (não: ἐξέβη, ἐκβαίη),
πορεύεσθαι
σφᾶς εἰς τόπον τινὰ δαιμόνιον,
ἐν
ᾧ δύο εἶναι χάσματα (ἐν ᾦ ἦν, εἴη)
ἔλεγον
πολλοί,
ὅτι
ἄξια λέγοι Σεύθης. Χειμὼν γὰρ εἴη,
καὶ
οἴκαδε ἀποπλεῖν οὐ δυνατὸν εἴη.
Sem comentários:
Enviar um comentário