28/02:
SPIRITUS. II, 43, 70, IV, 12; XIII, 16, 21; XV, 64; XVI, 24, 26, 34.
spiritus
spīrĭtus, ūs (scanned spĭrĭtus, Sedul. Hymn. 1
I fin.; dat. SPIRITO, Inscr. Orell. 3030; gen.,
dat., and abl. plur. only eccl. and late Lat., e. g. spirituum, Vulg.
Marc. 6, 7: spiritibus, Aug. Serm. 216, 11 fin.; Vulg. Luc. 8, 2),
m. spiro, a
breathing or gentle blowing of air, a breath, breeze
(syn.: aura, flatus).
I Lit.
A In gen.: spiritum a vento modus separat: vehementior enim
spiritus ventus est, invicem spiritus leviter fluens aër, Sen. Q. N. 5, 13,
4; cf. Plin. Ep. 5, 6, 5: spiritus Austri Imbricitor, Enn. ap. Macr.
S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.), Cic. poët. N. D. 2, 44, 114: Boreae, Verg.
A. 12, 365: quo spiritus non pervenit, Varr. R. R. 1, 57, 2; cf.:
silentis vel placidi spiritus dies, Col. 3, 19 fin.: alvus cum multo
spiritu redditur, Cels. 2, 7 med.—
B In partic.
1 The air: imber et ignis, spiritus
et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 511 Vahl.):
proximum (igni) spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant, Plin.
2, 5, 4, § 10: quid tam est commune quam spiritus vivis? Cic. Rosc. Am.
26, 72; cf. Quint. 12, 11, 13: potestne tibi haec lux, Catilina, aut
hujus caeli spiritus esse jucundus? Cic. Cat. 1, 6, 15.—
2
An exhalation, smell, odor: spiritus unguenti suavis, Lucr.
3, 222: foedi odoris, Cels. 5, 26, 31 fin.: florum, Gell. 9, 4,
10: sulfuris, Pall. Aug. 9, 1; cf. Hor. C. 3, 11, 19.—
3
Breathed air, a breath: quojus tu legiones difflavisti spiritu, Plaut.
Mil. 1, 1, 17.—Absol.: (equus) saepe jubam quassit simul altam:
Spiritus ex animā calida spumas agit albas, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann.
v. 507 Vahl.): creber spiritus, Lucr. 6, 1186: ardentes oculi atque
attractus ab alto Spiritus, Verg. G. 3, 505: petitus imo spiritus, Hor.
Epod. 11, 10: in pulmonibus inest raritas ... ad hauriendum spiritum
aptissima, Cic. N. D. 2, 55, 136: diffunditur spiritus per arterias, id.
ib. 2, 55, 138: animantium vita tenetur, cibo, potione, spiritu, id. ib.
2, 54, 134: si spiritum ducit, vivit, id. Inv. 1, 46, 86: tranquillum atque otiosum
spiritum ducere, id. Arch. 12, 30: longissima est complexio verborum,
quae volvi uno spiritu potest, id. de Or. 3, 47, 182: versus multos uno
spiritu pronuntiare, id. ib. 1, 61, 261: spiritus nec crebro receptus
concidat sententiam, nec eo usque trahatur, donec deficiat, Quint. 11, 3, 53:
lusit vir egregius (Socrates) extremo spiritu, Cic. Tusc. 1, 40, 96; cf.
id. Sest. 37, 79: quorum usque ad extremum spiritum est provecta
prudentia, id. Sen. 9, 27: quos idem Deus de suis spiritibus figuravit, Lact.
Epit. 42, 3.—With gen.: ut filiorum suorum postremum spiritum ore
excipere liceret, Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118; Cels. 4, 4; 3,
27; Col. 6, 9, 3; Quint. 9, 4, 68; 11, 3, 32; 11,
3, 53 sq.—
C Transf.
1 In abstr., a breathing: aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta
sit spiritu, Cic. N.
D. 2, 54, 136; cf. id.
ib. 2, 55, 138: aër spiritu ductus alit et sustentat animantes, id. ib.
2, 39, 101: crevit onus neque habet quas ducat spiritus auras, Ov. M.
12, 517.—Esp.: spiritum
intercludere (includere), to stop the breath, suffocate, choke,
etc.: lacrimae spiritum et vocem intercluserunt, Liv. 40, 16, 1; 40,
24, 7; so, includere, id. 21, 58, 4.—
2 The breath of a god, inspiration: haec fieri non possent,
nisi ea uno divino et continuato spiritu continerentur, by a divine inspiration,
Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28; cf.: poëtam quasi divino quodam
spiritu inflari, id. Arch. 8, 18.—
3
The breath
of life, life: eum spiritum, quem naturae
debeat, patriae reddere, Cic. Phil. 10, 10, 20: vos vero qui extremum
spiritum in victoriā effudistis, id. ib. 14, 12, 32: dum spiritus hos regit artus, Verg.
A. 4, 336; cf. Hor. C. 4, 8, 14: ne cum sensu doloris aliquo
spiritus auferatur, Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118: aliquem spiritu privare,
Vell. 2, 87, 2: merula spiritum reddidit, to expire, die, id.
2, 22, 2: spiritus tenues vanescat in auras, Ov. H. 12, 85: non
effundere mihi spiritum videbar, sed tradere, Sen. Ep. 78, 4: novissimum
spiritum per ludibrium effundere, Tac. H. 3, 66 fin.; cf. supra, I. B.—
4
Poet.,= suspirium, a sigh, Prop. 1, 16, 32; 2, 29 (3, 27),
38.—
5
In gram., a breathing or aspiration (asper and lenis), Prisc.
p. 572 P.; Aus. Idyll. 12 de Monos. Graec. et Lat. 19. —
6
The hiss of a snake, Verg. Cul. 180.—
II Trop.
A
(Class.) A haughty
spirit, haughtiness,
pride, arrogance; also, spirit, high spirit, energy,
courage (esp. freq. in the plur.; syn. animi).
(a)
Sing. (in the best prose only in gen. and abl., which are wanting
in plur.): regio spiritu, Cic. Agr. 2, 34, 93: quem hominem! quā irā! quo
spiritu! id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6: illos ejus spiritus Siciliensis, id.
Verr. 2, 3, 9, § 22: tantum fiduciae ac spiritūs, Caes. B. C. 3, 72:
filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac
muliebri spiritu, Liv. 24, 22: patricii spiritūs animus, id. 4, 42, 5:
ex magnitudine rerum spiritum ducat, Quint. 1, 8, 5: corpore majorem
rides Turbonis in armis Spiritum et incessum, Hor. S. 2, 3, 311: cecidit spiritus ille tuus, Prop.
2, 3, 2: spiritu
divino tactus, Liv. 5, 22, 5: non negaverim fuisse alti spiritūs viros, Sen.
Ep. 90, 14.—
(b)
Plur.: res gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos
spiritus attulerunt, Cic. Sull. 9, 27: noratis animos ejus ac spiritus
tribunicios, etc., id. Clu. 39, 109; cf.: unius tribuni militum animos
ac spiritus, id. Imp. Pomp. 22, 66: tantos sibi spiritus, sumpserat, ut
ferendus non videretur, Caes. B. G. 1, 33 fin. in re militari sumere, id.
ib. 2, 4: nam Dion regios spiritus repressit, Nep. Dion, 5, 5: cum
spiritus plebes sumpsisset, Liv. 4, 54: si cui honores subdere spiritus
potuerunt, id. 7, 40: remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent
arrogantiam, etc., Cic. Fl. 22, 53: spiritus feroces, Liv. 1, 31:
quorum se vim ac spiritus fregisse, id. 26, 24: cohibuit spiritus ejus
Thrasea, Tac. A. 16, 26: Antipater, qui probe nosset spiritus ejus, Curt.
6, 1, 19.—
B (Mostly
poet. and in post-Aug. prose.) Spirit, soul, mind.
(a)
Sing.: quoslibet occupat artus Spiritus, Ov. M. 15, 167; Tac. A. 16, 34:
spiritum Phoebus mihi, Phoebus artem Carminis dedit, poetic spirit or inspiration,
Hor. C. 4, 6, 29; cf.: mihi Spiritum Graiae tenuem Camenae Parca non
mendax dedit, id. ib. 2, 16, 38: qualis Pindarico spiritus ore tonat, Prop.
3, 17 (4, 16), 40: imperator generosi spiritŭs, Plin. 8, 40, 61, § 149:
avidus (i. e. τὸ ἐπιθυμητικόν, the desiring, coveting
soul), Hor.
C. 2, 2, 10: quidam comoedia necne poëma Esset, quaesivere: quod acer
spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest, Hor. S. 1, 4, 46: majoris
operis ac spiritūs, Quint. 1, 9, 15: alti spiritūs plena, id. 10, 1,
44: virtus magni spiritus est et recti, Sen. Ep. 74, 29: qui
spiritus illi, Quis vultus vocisque sonus, Verg. A. 5, 648.—
(b)
Plur.: Coriolanus hostiles jam tum spiritus gerens, Liv. 2, 35; Curt.
5, 8, 17.—*
b
Transf. (like anima, and the Engl. soul), a beloved object, Vell.
2, 123 fin.—
2
Spiritus, personified, a spirit (late Lat.); so, esp., Spiritus Sanctus
or simply Spiritus, the Holy Ghost, Holy Spirit, Cod. Just. 1, 1, 1;
Aus. Ephem. 2, 18: jurare per Deum et per Christum et per Spiritum
Sanctum, Veg. 2, 5: nocens ille Spiritus, an evil spirit, Lact.
4, 27, 12: Spiritus nigri, evil spirits, Sedul. Carm. 3, 41.
28/02:
SPIRITUS. II, 43, 70, IV, 12; XIII, 16, 21; XV, 64; XVI, 24, 26, 34.
II.43:
Igitur
haec et de Armenia quae supra memoravi apud patres disseruit, nec posse motum
Orientem nisi Germanici sapientia conponi: nam suam aetatem vergere, Drusi
nondum satis adolevisse. tunc decreto patrum permissae Germanico provinciae
quae mari dividuntur, maiusque imperium, quoquo adisset, quam iis qui sorte aut
missu principis obtinerent. sed Tiberius demoverat Syria Creticum Silanum, per
adfinitatem conexum Germanico, quia Silani filia Neroni vetustissimo liberorum
eius pacta erat, praefeceratque Cn. Pisonem, ingenio violentum et obsequii
ignarum, insita ferocia a patre Pisone qui civili bello resurgentis in Africa
partis acerrimo ministerio adversus Caesarem iuvit, mox Brutum et Cassium
secutus concesso reditu petitione honorum abstinuit, donec ultro ambiretur
delatum ab Augusto consulatum accipere. sed praeter paternos spiritus uxoris quoque
Plancinae nobilitate et opibus accendebatur; vix Tiberio concedere, liberos
eius ut multum infra despectare. nec dubium habebat se delectum qui Syriae
imponeretur ad spes Germanici coercendas. credidere quidam data et a Tiberio
occulta mandata; et Plancinam haud dubie Augusta monuit aemulatione muliebri
Agrippinam insectandi. divisa namque et discors aula erat tacitis in Drusum aut
Germanicum studiis. Tiberius ut proprium et sui sanguinis Drusum fovebat:
Germanico alienatio patrui amorem apud ceteros auxerat, et quia claritudine
materni generis anteibat, avum M. Antonium, avunculum Augustum ferens. contra
Druso proavus eques Romanus Pomponius Atticus dedecere Claudiorum imagines
videbatur: et coniunx Germanici Agrippina fecunditate ac fama Liviam uxorem
Drusi praecellebat. sed fratres egregie concordes et proximorum certaminibus
inconcussi.
O
espírito, feitio, de Piso e de Plancina
II.70
Ea
Germanico haud minus ira quam per metum accepta. si limen obsideretur, si effundendus spiritus sub
oculis inimicorum foret, quid deinde miserrimae coniugi, quid infantibus
liberis eventurum? lenta videri veneficia: festinare et urgere, ut provinciam,
ut legiones solus habeat. sed non usque eo defectum Germanicum, neque praemia
caedis apud interfectorem mansura. componit epistulas quis amicitiam ei
renuntiabat: addunt plerique iussum provincia decedere. nec Piso moratus ultra
navis solvit moderabaturque cursui quo propius regrederetur si mors Germanici
Syriam aperuisset.
XIII,
16,
Mos
habebatur principum liberos cum ceteris idem aetatis nobilibus sedentis vesci
in aspectu propinquorum propria et parciore mensa. illic epulante Britannico,
quia cibos potusque eius delectus ex ministris gustu explorabat, ne omitteretur
institutum aut utriusque morte proderetur scelus, talis dolus repertus est.
innoxia adhuc ac praecalida et libata gustu potio traditur Britannico; dein,
postquam fervore aspernabatur, frigida in aqua adfunditur venenum, quod ita cunctos eius artus
pervasit ut vox pariter et spiritus raperentur. trepidatur a
circumsedentibus, diffugiunt imprudentes: at quibus altior intellectus,
resistunt defixi et Neronem intuentes. ille ut erat reclinis et nescio similis,
solitum ita ait per comitialem morbum quo prima ab infantia adflictaretur
Britannicus, et redituros paulatim visus sensusque. at Agrippinae is pavor, ea
consternatio mentis, quamvis vultu premeretur, emicuit ut perinde ignaram
fuisse <atque> Octaviam sororem Britannici constiterit: quippe sibi supremum
auxilium ereptum et parricidii exemplum intellegebat. Octavia quoque, quamvis
rudibus annis, dolorem caritatem, omnis adfectus abscondere didicerat. ita post
breve silentium repetita convivii laetitia.
IV, 12
Ceterum
laudante filium pro rostris Tiberio senatus populusque habitum ac voces dolentum simulatione magis quam
libens induebat, domumque Germanici revirescere occulti laetabantur.
quod principium favoris et mater Agrippina spem male tegens perniciem
adceleravere. nam Seianus ubi videt mortem Drusi inultam interfectoribus, sine
maerore publico esse, ferox scelerum et, quia prima provenerant, volutare secum
quonam modo Germanici liberos perverteret, quorum non dubia successio. neque
spargi venenum in tres poterat, egregia custodum fide et pudicitia Agrippinae
impenetrabili. igitur contumaciam eius insectari, vetus Augustae odium, recentem Liviae
conscientiam exagitare,
ut superbam fecunditate, subnixam popularibus studiis inhiare dominationi apud Caesarem arguerent. atque haec
callidis criminatoribus, inter quos delegerat Iulium Postumum, per adulterium
Mutiliae Priscae inter intimos aviae et consiliis suis peridoneum, quia Prisca
in animo Augustae valida anum suapte natura potentiae anxiam insociabilem nurui
efficiebat. Agrippinae quoque proximi inliciebantur
pravis sermonibus tumidos[1] spiritus
perstimulare.Toda esta linguagem é categorizada pelo spiritus. Os
verbos: insectari, exagitare, inhiare.
XIII21;
Sic
lenito principis metu et luce orta itur ad Agrippinam ut nosceret obiecta
dissolveretque vel poenas lueret. Burrus iis mandatis Seneca coram fungebatur;
aderant et ex libertis arbitri sermonis. deinde a Burro, postquam crimina et
auctores exposuit, minaciter actum. et Agrippina ferociae memor 'non miror'
inquit 'Silanam, numquam edito partu, matrum adfectus ignotos habere; neque
enim proinde a parentibus liberi quam ab impudica adulteri mutantur. nec si
Iturius et Calvisius adesis omnibus fortunis novissimam suscipiendae
accusationis operam anui rependunt, ideo aut mihi infamia parricidii aut
Caesari conscientia subeunda est. nam Domitiae inimicitiis gratias agerem, si
benevolentia mecum in Neronem meum certaret: nunc per concubinum Atimetum et
histrionem Paridem quasi scaenae fabulas componit. Baiarum suarum piscinas
extollebat, cum meis consiliis adoptio et proconsulare ius et designatio
consulatus et cetera apiscendo imperio praepararentur. aut existat qui cohortis
in urbe temptatas, qui provinciarum fidem labefactatam, denique servos vel
libertos ad scelus corruptos arguat. vivere ego Britannico potiente rerum
poteram? ac si Plautus aut quis alius rem publicam iudicaturus obtinuerit,
desunt scilicet mihi accusatores qui non verba impatientia caritatis aliquando
incauta, sed ea crimina obiciant quibus nisi a filio absolvi non possim.'
commotis qui aderant ultroque spiritus eius mitigantibus, conloquium filii exposcit, ubi nihil
pro innocentia, quasi diffideret, nec de beneficiis, quasi exprobraret,
disseruit, sed ultionem in delatores et praemia amicis obtinuit.
epicaris
XV, 64;
-- --
At Nero
nullo in Paulinam proprio odio, ac ne glisceret invidia crudelitatis,
<iubet> inhiberi mortem. hortantibus militibus servi libertique obligant
brachia, premunt sanguinem, incertum an ignarae. nam ut est vulgus ad deteriora
promptum, non defuere qui crederent, donec implacabilem Neronem timuerit, famam sociatae cum marito
mortis petivisse,
deinde oblata mitiore spe blandimentis
vitae evictam; cui
addidit paucos postea annos, laudabili in maritum memoria et ore ac membris in
eum pallorem albentibus ut ostentui esset multum vitalis spiritus egestum. Seneca interim, durante tractu et
lentitudine mortis, Statium Annaeum, diu sibi amicitiae fide et arte medicinae
probatum, orat provisum pridem venenum quo damnati publico Atheniensium iudicio
extinguerentur promeret; adlatumque hausit frustra, frigidus iam artus et cluso
corpore adversum vim veneni. postremo stagnum calidae aquae introiit,
respergens proximos servorum addita voce libare se liquorem illum Iovi
liberatori. exim balneo inlatus et vapore eius exanimatus sine ullo funeris
sollemni crematur. ita
codicillis praescripserat, cum etiam tum praedives et praepotens supremis suis
consuleret.
XVI,
24,
Igitur
omni civitate ad excipiendum principem spectandumque regem effusa, Thrasea
occursu prohibitus non demisit animum, sed codicillos ad Neronem composuit,
requirens obiecta et expurgaturum adseverans, si notitiam criminum et copiam
diluendi habuisset. eos codicillos Nero properanter accepit, spe exterritum
Thraseam scripsisse, per quae claritudinem principis extolleret suamque famam
dehonestaret. quod ubi non evenit vultumque et spiritus et libertatem insontis ultro extimuit, vocari patres iubet.
Trasea
Xvi, 26,
Contra
qui opperiendum domi censebant, de ipso Thrasea eadem, sed ludibria et
contumelias imminere: subtraheret auris conviciis et probris. non solum
Cossutianum aut Eprium ad scelus promptos: superesse qui forsitan manus
ictusque per immanitatem ausuri sint; etiam bonos metu sequi. detraheret potius
senatui quem perornavisset infamiam tanti flagitii et relinqueret incertum quid
viso Thrasea reo decreturi patres fuerint. ut Neronem flagitiorum pudor caperet
inrita spe agitari; multoque magis timendum ne in coniugem, in filiam, in
cetera pignora eius saeviret. proinde intemeratus, impollutus, quorum vestigiis
et studiis vitam duxerit, eorum gloria peteret finem. aderat consilio Rusticus
Arulenus, flagrans iuvenis, et cupidine laudis offerebat se intercessurum
senatus consulto: nam plebei tribunus erat. cohibuit spiritus eius Thrasea ne vana et reo non profutura, intercessori
exitiosa inciperet. sibi actam aetatem, et tot per annos continuum vitae
ordinem non deserendum: illi initium magistratuum et integra quae supersint.
multum ante secum expenderet quod tali in tempore capessendae rei publicae iter
ingrederetur. ceterum ipse an venire in senatum deceret meditationi suae
reliquit.
Xvi, 34.
Tum ad
Thraseam in hortis agentem quaestor consulis missus vesperascente iam die.
inlustrium virorum feminarumque coetus frequentis egerat, maxime intentus
Demetrio Cynicae institutionis doctori, cum quo, ut coniectare erat intentione
vultus et auditis, si qua clarius proloquebantur, de natura animae et
dissociatione spiritus corporisque inquirebat,
donec advenit Domitius Caecilianus ex intimis amicis et ei quid senatus
censuisset exposuit. igitur flentis queritantisque qui aderant facessere
propere Thrasea neu pericula sua miscere cum sorte damnati hortatur, Arriamque
temptantem mariti suprema et exemplum Arriae matris sequi monet retinere vitam
filiaeque communi subsidium unicum non adimere.
[1] tŭmĭdus, a, um, adj. tumeo,
I
swollen, swelling, rising high, protuberant, tumid (class.).
I
Lit.: membrum tumidum ac turgidum, Cic. Tusc. 3, 9, 19: serpens inflato collo,
tumidis cervicibus, id. Vatin. 2, 4: Python, Ov. M. 1, 460: Echidnae, id. ib.
10, 313: venter, id. Am. 2, 14, 15: papillae, id. R. Am. 338: virginitas, i. e.
with swelling breasts, Stat. Th. 2, 204: mare, Verg. A. 8, 671: aequor, id. ib.
3, 157; Ov. M. 14, 544: fluctus, id. ib. 11, 480: Nilus, Hor. C. 3, 3, 48:
vela, id. Ep. 2, 2, 201: montes, Ov. Am. 2, 16, 51: terrae Germaniae, Tac. A.
2, 23 Ritter; cf. Nipperd. ad loc. (Halm, umidis): crudi tumidique lavemur, i.
e. swollen, stuffed with food, Hor. Ep. 1, 6, 61.—Comp.: oculi, Cels. 2, 6:
humus, Col. 4, 1, 3.— II Trop. A Swollen or swelling with passionate
excitement; excited, incensed, enraged, exasperated; puffed up, elated,
haughty, arrogant; restless, violent, ready to break out (mostly poet.; not in
Cic.); with anger: tumida ex irā tum corda residunt, Verg. A. 6, 407: ōs, Hor.
A. P. 94: es tumidus genitoris imagine falsi, Ov. M. 1, 754.—With pride, Ov. M.
8, 396; 8, 495; Hor. S. 1, 7, 7: sermo, id. ib. 2, 5, 98: minae, id. C. 4, 3,
8: cum tumidum est cor, i. e. swells with ambition, Hor. S. 2, 3, 213: tumidi
minantur, swelling with rage, Stat. Achill. 1, 155: ingenia genti tumida, Just.
41, 3, 7: tumidae gentium inflataeque cervices, Flor. 4, 12, 2: quem tumidum ac
sui jactantem et ambitiosum institorem eloquentiae videat, Quint. 11, 1,
50.—Sup.: (Alexander) tumidissimum animal, most arrogant, Sen. Ben. 2, 16, 2:
Eridani tumidissimus accola Celtae, most seditious, Sil. 11, 25.— B Of style,
etc. 1 Of the orator himself, bombastic, pompous: fiunt pro grandibus tumidi,
Quint. 10, 2, 16: quem (Ciceronem) et suorum homines temporum incessere
audebant ut tumidiorem, ut Asianum et redundantem, id. 12, 10,
12.— 2 Of speech, inflated, turgid, tumid, bombastic: non negaverim
et totam Asiae regionem inaniora parere ingenia et nostrorum tumidiorem
sermonem esse, Liv. 45, 23, 16: quod alibi magnificum, tumidum alibi, Quint. 8,
3, 18: visus es mihi in scriptis meis annotasse quaedam ut tumida, quae ego
sublimia arbitrabar, Plin. Ep. 9, 26, 5; 7, 12, 4; Quint. 8, 3, 13; 8, 3, 56;
2, 5, 10: sufflati atque tumidi, Gell. 7, 14, 5.— Comp.: tumidior sermo, Liv.
45, 23, 16: ut tibi tumidius videretur, quod est sonantius et elatius, Plin.
Ep. 7, 12, 4: fuisset tumidius, si, etc., Quint. 11, 1, 28.— III Act., puffing
up, causing to swell: tumidoque inflatur carbasus Austro, Verg. A. 3, 357
Forbig. ad loc.: nec tumidos causabitur Euros, Ov. Am. 1, 9, 13.—Trop.: Qui
nunc in tumidum jactando venit honorem, Prop. 2, 24, 31 (3, 16, 15) Paley ad
loc.—Hence, adv.: tŭmĭdē (acc. to II. A.), haughtily, pompously: tumidissime
dixit Murrhedius, Sen. Contr. 4, 25 fin.
Sem comentários:
Enviar um comentário