Agrippa
vita concessit, 1, 3, 11.
B Esp.
1
Pregn. ( = cedo, II. A. 2.), to pass away, disappear,
vanish, in Tac. (with and without vitā), to depart from life, die:
tumor et irae Concessere deūm, Verg. A. 8, 41: vitā, to die, Tac.
A. 1, 3; 3, 30; 6, 39; 12, 39; 14, 51; and absol.:
quandoque concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30; the same: concessit superis
ab
2
To yield or submit to power or compulsion: ut
magnitudini medicinae doloris magnitudo concederet, Cic. Tusc. 4, 29, 63:
certum est, concedere homini nato nemini, Plaut. Cas. 2, 4, 15: neque
nox quoquam concedit die (i. e. diei), id. Am. 1, 1, 120 (cf. id. ib.
1, 3, 48): cedant arma togae, concedat laurea linguae, Cic. Poët. Off. 1,
22, 77 (cf. id. Pis. 30, 74, and Quint. 11, 1, 24): bellum ac
tumultum paci atque otio concessurum, id. Pis. 30, 73: voluptatem
concessuram dignitati, id. Fin. 3, 1, 1: injuriae, Sall. J. 14, 24:
obsidioni, i. e. permit, Tac. A. 13, 40: operi meo concedite, Ov.
M. 8, 393; id. F. 1, 222: naturae, i. e. to die, Sall. J.
14, 15; so, fato, Plin. Pan. 11, 3: fatis magnis, Val. Fl. 1, 554:
apparebat aut hostibus aut civibus de victoriā concedendum esse, Liv. 4, 6,
6; cf. so impers.: postquam concessum propemodum de victoriā
credebant, id. 3, 60, 4.—
3
To give place to in excellence, dignity, rank, etc., to yield
to, to give precedence: me amantissimum tui, nemini concedentem, Cic.
Fam. 10, 3, 2; so id. ib. 4, 3, 1; 4, 3, 4: etsi de cupiditate
nemini concedam, id. Att. 12, 47, 2: sese unis Suebis concedere, Caes.
B. G. 4, 7: majestati ejus viri concedere, Liv. 6, 6, 7: aetati, Sall.
J. 11, 4; id. H. Fragm. 1, 17; cf. so impers.: Sulla, cujus
facundiae, non aetati a Manlio concessum, id. J. 102, 4: vigenti Silio, Tac.
A. 3, 43: seniori Sentio, id. ib. 2, 74: ut vix Apronio illi de
familiaritate concedere videatur, Cic. Verr. 2, 2, 44, § 108: Antario
Varoque de gloriā, Tac. H. 3, 64: nemini in illa causā studio et
cupiditate concedere, Cic. Deiot. 10, 28: nec amore in hanc patriam
nobis concedunt, Tac. A. 11, 24: nec, si muneribus certes, concedat
Iollas, Verg. E. 2, 57.—With acc. of quantity (cf. 3. infra): magistro tantulum
de arte, Cic. Rosc. Am. 40, 118: alicui quicquam in desperatione, id.
Att. 14, 18, 3. —
4
b = condono, to grant or yield something to one as a
favor or from regard, to desist from, forbear, give up; forgive, pardon:
inimicitias rei publicae, to give up for the sake of the State, Cic.
Prov. Cons. 18, 44: petitionem alicui, from regard to, id. Phil.
2, 2, 4: peccata liberum parentum misericordiae, id. Clu. 69, 195:
cum Marcellum senatui reique publicae concessisti, id. Marcell. 1, 3: ut
concessisti illum (sc. Marcellum) senatui, sic da hunc (sc. Ligarium) populo, as
you have pardoned him in deference to the Senate, id. Lig. 12, 37;
cf. Nep. Att. 7 fin.; Tac. A. 2, 55; 4, 31: Montanus patri
concessus est, id. ib. 16, 33 fin.
con-cēdo, cessi, cessum, 3,
v. n. and
I a. (a strengthened cedo, and corresp. with it in most
of its signiff.); lit., to go, walk; hence,
I Neutr., with reference to the terminus a quo, to
go or walk away from a place, to depart, retire, withdraw, remove
from (in lit. signif. rare but class.).
A
In gen.: concedite atque abscedite omnes, de viā decedite, Plaut. Am. 3, 4,
1; so absol., Ter. Eun. 1, 2, 102; id. Hec. 4, 2, 21;
cf.: ipsae concedite silvae, farewell, Verg. E. 10, 63.—With
prep.: a foribus, Plaut. Most. 2, 1, 82: abs te, id. Pers. 1, 1, 51:
ab oculis alicujus, Cic. Cat. 1, 7, 17: superis ab oris, Verg. A. 2,
91: ex aedibus, Ter. Hec. 4, 4, 57.—With abl. only: oculis, Plaut.
Ep. 5, 2, 16: caelo, Verg. A. 10, 215: solio, Sil. 3, 628.—With
adv.: hinc, Plaut. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126; id.
Heaut. 3, 3, 11.—
B
Esp.
1
Pregn. ( = cedo, II. A. 2.), to pass away, disappear, vanish, in Tac.
(with and without vitā), to depart from life, die: tumor et irae
Concessere deūm, Verg. A. 8, 41: vitā, to die, Tac. A. 1, 3;
3, 30; 6, 39; 12, 39; 14, 51; and absol.: quandoque
concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30; the same: concessit superis ab oris, Verg.
A. 2, 91; cf.: vitā per auras concessit ad Manes, id. ib. 10, 820. —
2
With dat. or absol., prop. qs. to go out of the way for one (on
account of his wishes, or his superior power or excellence), i. e. to yield
to, submit, give way to, adapt one's self to.
a
To yield or submit to power or compulsion: ut magnitudini
medicinae doloris magnitudo concederet, Cic. Tusc. 4, 29, 63: certum
est, concedere homini nato nemini, Plaut. Cas. 2, 4, 15: neque nox
quoquam concedit die (i. e. diei), id. Am. 1, 1, 120 (cf. id. ib. 1,
3, 48): cedant arma togae, concedat laurea linguae, Cic. Poët. Off. 1, 22,
77 (cf. id. Pis. 30, 74, and Quint. 11, 1, 24): bellum ac
tumultum paci atque otio concessurum, id. Pis. 30, 73: voluptatem
concessuram dignitati, id. Fin. 3, 1, 1: injuriae, Sall. J. 14, 24:
obsidioni, i. e. permit, Tac. A. 13, 40: operi meo concedite, Ov.
M. 8, 393; id. F. 1, 222: naturae, i. e. to die, Sall. J.
14, 15; so, fato, Plin. Pan. 11, 3: fatis magnis, Val. Fl. 1, 554:
apparebat aut hostibus aut civibus de victoriā concedendum esse, Liv. 4, 6,
6; cf. so impers.: postquam concessum propemodum de victoriā
credebant, id. 3, 60, 4.—
b
To give place to in excellence, dignity, rank, etc., to yield to, to
give precedence: me amantissimum tui, nemini concedentem, Cic. Fam. 10,
3, 2; so id. ib. 4, 3, 1; 4, 3, 4: etsi de cupiditate nemini
concedam, id. Att. 12, 47, 2: sese unis Suebis concedere, Caes. B. G.
4, 7: majestati ejus viri concedere, Liv. 6, 6, 7: aetati, Sall.
J. 11, 4; id. H. Fragm. 1, 17; cf. so impers.: Sulla, cujus
facundiae, non aetati a Manlio concessum, id. J. 102, 4: vigenti Silio, Tac.
A. 3, 43: seniori Sentio, id. ib. 2, 74: ut vix Apronio illi de
familiaritate concedere videatur, Cic. Verr. 2, 2, 44, § 108: Antario
Varoque de gloriā, Tac. H. 3, 64: nemini in illa causā studio et
cupiditate concedere, Cic. Deiot. 10, 28: nec amore in hanc patriam
nobis concedunt, Tac. A. 11, 24: nec, si muneribus certes, concedat
Iollas, Verg. E. 2, 57.—With acc. of quantity (cf. 3. infra): magistro tantulum
de arte, Cic. Rosc. Am. 40, 118: alicui quicquam in desperatione, id.
Att. 14, 18, 3. —
c
To yield, submit to one's will, comply with one's wishes: ut tibi
concedam, neque tuae libidini advorsabor, Ter. Hec. 2, 2, 3: matri meae,
id. ib. 3, 5, 28: concessit senatus postulationi tuae, Cic. Mur. 23,
47: jurisconsultis concedi, id. Caecin. 24, 67.— Impers.:
Caesar ... concedendum non putabat, Caes. B. G. 1, 7.—
d
Like συγχωρεῖν τινι, to assent to, concede to: nunquamne hodie
concedes mihi Neque intelleges, etc., Ter. Phorm. 5, 3, 22 (credes,
consenties, Ruhnk.): stultum me fateor, liceat concedere veris, Hor. S. 2,
3, 305 (cf. in Gr. συγχωρεῖν τῇ ἀληθείᾳ).—
e
To assent to, grant, pardon, allow, etc.: quos (judices) alienis
peccatis concessuros putes, quo facilius ipsis peccare liceat, Cic. Verr. 2,
3, 96, § 223: poëtae non ignoscit, nobis concedit, id. de Or. 3, 51, 198:
dicto concedi, id. Rosc. Am. 1, 3: cui (vitio) si concedere nolis, Hor.
S. 1, 4, 140; cf. id. ib. 1, 3, 85.—Hence (cf. cedo, II. A. 3. fin.),
3
Act., with acc. (and dat.) aliquid alicui.
a
To grant, concede, allow; to consign something over to, to resign, yield,
vouchsafe, confirm to, etc. (very freq. in all perr. and species of
composition): illum mihi aequius est quam me illi quae volo concedere, Plaut.
Cas. 2, 3, 47: si nunc de tuo jure concessisses paululum, Ter. Ad. 2, 2,
9: partem octavam pretii, Plin. Ep. 8, 2, 3: date hoc et concedite
pudori meo, ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32; cf. Ter. Hec. 2, 2,
16: alicui primas in dicendo partis, Cic. Div. in Caecil. 15, 49:
amicis quicquid velint, id. Lael. 11, 38: neque quicquam illius
audaciae, id. Caecin. 35, 103: doctrinam alicui, Quint. 11, 1, 89;
cf.: artes tibi, Cic. Quint. 30, 93: intellegentiam, prudentiam, Quint.
12, 1, 3: principatum imperii maritimi Atheniensibus, Nep. Timoth. 2, 2;
cf. id. Dion, 6, 3; Suet. Aug. 66; id. Tib. 4; Prop. 2
(3), 15, 37; cf.: tempus quieti, aut luxuriae, Sall. J. 61, 3:
tempestivum pueris ludum, Hor. Ep. 2, 2, 142: libertatem his, Caes.
B. G. 4, 15 fin.: vitam alicui, Suet. Caes. 68; id. Aug. 13; 16:
crimen gratiae, i. e. to accuse or inform against for the sake of
favor, Cic. Rosc. Com. 6, 19: peccata alicui, to pardon him, id.
Verr. 2, 1, 49, § 128: delicta, Suet. Ner. 29.—Pass.:
Siciliam nimis celeri desperatione rerum concessam, had been ceded, given up,
Liv. 21, 1, 5: Scaevolae concessa est facundiae virtus, Quint. 12, 3,
9; 10, 1, 100 et saep.: acrius ... Ulcisci, quam nunc concessum est
legibus aequis, Lucr. 5, 1148; cf. Nep. Them. 10 fin.; Suet.
Tib. 18.—Poet., with in and acc.: concessit in iras Ipse ...
genitor Calydona Dianae, gave over to be punished, Verg. A. 7, 305.—
(b)
With dat. and inf.: nec nostrā dicere linguā Concedit nobis patrii
sermonis egestas, Lucr. 1, 831; so, ducere neptem, Cat. 64, 29:
esse poëtis, Hor. A. P. 373; Suet. Aug. 44 et saep.—Impers.
pass.: de re publicā nisi per concilium loqui non conceditur, Caes. B.
G. 6, 20 fin.: quo mihi fortunam, si non conceditur uti, Hor. Ep. 1, 5,
12; Quint. 12, 1, 37; 12, 1, 42; 8, 6, 76; Suet.
Ner. 12: servis quoque pueros hujus aetatis verberare concedimus, Curt.
8, 8, 3: concedunt plangere matri, Stat. Th. 6, 134: cum accusare
etiam palam concessum sit, Quint. 6, 3, 28; 2, 17, 27; 11, 3,
150: 8, 3, 30; 12, 3, 8 al.—Poet.: fatis numquam concessa moveri Camarina, not
allowed. forbidden to be removed, Verg. A. 3, 700; cf. also
personally: haec ubi conceduntur esse facta, for conceditur haec esse facta, Cic.
Caecin. 15, 44.—
(g)
With acc. and inf.: non omnia corpora vocem Mittere concedis, you
grant, Lucr. 2, 835: oculos falli, id. 4, 380; Quint. 2,
5, 25: culpam inesse concedam, Cic. Rosc. Am. 28, 76: poëtas
legendos oratori futuro, Quint. 1, 10, 29.—Pass. impers.:
concedatur profecto verum esse, ut, etc., Cic. Lael. 14, 50. —
(d)
With ut or ne: nec vero histrionibus oratoribusque concedendum
est, ut iis haec apta sint, nobis dissoluta, Cic. Off. 1, 35, 129: verum
concedo tibi ut ea praetereas, quae, etc., id. Rosc. Am. 19, 54:
concedant ut viri boni fuerint, id. Lael. 5, 18; id. de Or. 1, 13, 57;
Lucr. 2, 658: non concedo, ut sola sint, Quint. 6, 2, 11 al.: cui
concedi potest, ut? etc., Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 21: ut concedatur
ne in conspectum veniat, Hirt. B. G. 8, 48.—（ε) With a simple subj.: concedo sit
dives, Cat. 114, 5; Ov. A. A. 1, 523. —（ζ) Absol.: beatos esse deos
sumpsisti: concedimus, Cic. N. D. 1, 31, 89; id. Verr. 2, 2, 32, § 78;
cf. Quint. 1, 1, 2: consules neque concedebant neque valde repugnabant, Cic.
Fam. 1, 2, 2; Caes. B. G. 1, 44.—
b
= condono, to grant or yield something to one as a favor or from
regard, to desist from, forbear, give up; forgive, pardon: inimicitias rei
publicae, to give up for the sake of the State, Cic. Prov. Cons. 18,
44: petitionem alicui, from regard to, id. Phil. 2, 2, 4:
peccata liberum parentum misericordiae, id. Clu. 69, 195: cum Marcellum
senatui reique publicae concessisti, id. Marcell. 1, 3: ut concessisti
illum (sc. Marcellum) senatui, sic da hunc (sc. Ligarium) populo, as you
have pardoned him in deference to the Senate, id. Lig. 12, 37; cf. Nep.
Att. 7 fin.; Tac. A. 2, 55; 4, 31: Montanus patri concessus
est, id. ib. 16, 33 fin.
II Neutr., in respect to the terminus ad quem, to go,
walk, betake one's self somewhere, to retire, withdraw to, etc.; with ad,
in, or adv.: tantisper hic ego ad januam concessero, Plaut. Aul. 4, 5, 6
Wagn.; cf.: ad Manes, i. e. to die, Verg. A. 10, 820: ad
victorem, Tac. H. 2, 51: ad dexteram, Ter. And. 4, 4, 12: caeli
distributio docet unde fulmen venerit, quo concesserit, Cic. Div. 2, 20, 45;
so Lucr. 1, 380: huc, Plaut. Capt. 2, 1, 19; id. Bacch. 4, 2,
28; id. Trin. 2, 4, 116; Ter. Heaut. 1, 1, 122; Caecil. ap. Non.
p. 270, 8: istuc, Plaut. As. 3, 3, 56; Ter. Eun. 4, 4, 39:
vis animae in altum, Lucr. 4, 919: in delubrum, Liv. 30, 20, 6:
in hiberna, id. 26, 20, 6; cf.: Carthaginem Novam in hiberna, id. 21,
15, 3: Argos habitatum, Nep. Them. 8, 1: Cythnum, Tac. A. 3, 69:
Neapolin, id. ib. 14, 10: Patavium, id. H. 3, 11: in insulam, id.
ib. 5, 19: in turbam, Hor. S. 1, 4, 143: trans Rhenum, Tac. H. 5,
23: concede huc a foribus, Plaut. Men. 1, 2, 48: hinc intro, id.
Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126: hinc aliquo ab ore eorum, id.
Heaut. 3, 3, 11; cf.: aliquo ab eorum oculis, Cic. Cat. 1, 7, 17:
hinc rus, Ter. Hec. 4, 4, 7.—
1.9
Multus
hinc ipso de Augusto sermo, plerisque vana mirantibus quod idem dies accepti quondam
imperii princeps et vitae
supremus, quod Nolae in domo et cubiculo in quo pater eius Octavius
vitam finivisset. numerus etiam consulatuum celebrabatur, quo Valerium Corvum
et C. Marium simul aequaverat; continuata per septem et triginta annos
tribunicia potestas, nomen inperatoris semel atque vicies partum aliaque
honorum multiplicata aut nova. at apud prudentis vita eius varie extollebatur
arguebaturve. hi pietate erga parentem et necessitudine rei publicae, in qua
nullus tunc legibus locus, ad arma civilia actum quae neque parari possent
neque haberi per bonas artis. multa Antonio, dum interfectores patris
ulcisceretur, multa Lepido concessisse. postquam hic socordia senuerit, ille
per libidines pessum datus sit, non aliud discordantis patriae remedium fuisse
quam <ut> ab uno regeretur. non regno tamen neque dictatura sed principis
nomine constitutam rem publicam; mari Oceano aut amnibus longinquis saeptum
imperium; legiones, provincias, classis, cuncta inter se conexa; ius apud
civis, modestiam apud socios; urbem ipsam magnifico ornatu; pauca admodum vi
tractata quo ceteris quies esset.
Contado
em dias.
1.17
Postremo
promptis iam et aliis seditionis ministris velut contionabundus interrogabat
cur paucis centurionibus paucioribus tribunis in modum servorum oboedirent.
quando ausuros exposcere remedia, nisi novum et nutantem adhuc principem
precibus vel armis adirent? satis per tot annos ignavia peccatum, quod tricena
aut quadragena stipendia senes et plerique truncato ex vulneribus corpore
tolerent. ne dimissis quidem finem esse militiae, sed apud vexillum tendentis
alio vocabulo eosdem labores perferre. ac si quis tot casus vita superaverit, trahi adhuc
diversas in terras ubi per nomen agrorum uligines paludum vel inculta montium
accipiant. enimvero militiam ipsam gravem, infructuosam: denis in diem assibus
animam et corpus aestimari: hinc vestem arma tentoria, hinc saevitiam centurionum
et vacationes munerum redimi. at hercule verbera et vulnera, duram hiemem,
exercitas aestates, bellum atrox aut sterilem pacem sempiterna. nec aliud
levamentum quam si certis sub legibus militia iniretur, ut singulos denarios
mererent, sextus decumus stipendii annus finem adferret, ne ultra sub vexillis
tenerentur, sed isdem in castris praemium pecunia solveretur. an praetorias
cohortis, quae binos denarios acceperint, quae post sedecim annos penatibus
suis reddantur, plus periculorum suscipere? non obtrectari a se urbanas
excubias: sibi tamen apud horridas gentis e contuberniis hostem aspici.
Horizonte
relativamente ao qual se sobrevive, se está já depois de ter sido. Por isso,
relação ao que irá ser. Expectativa do tempo.
1.22.
Flagrantior
inde vis, plures seditioni duces. et Vibulenus quidam gregarius miles, ante
tribunal Blaesi adlevatus circumstantium umeris, apud turbatos et quid pararet
intentos 'vos quidem' inquit 'his innocentibus et miserrimis lucem et spiritum
reddidistis: sed quis fratri meo vitam, quis fratrem mihi reddit? quem missum ad vos a Germanico
exercitu de communibus commodis nocte proxima iugulavit per gladiatores suos,
quos in exitium militum habet atque armat. responde, Blaese, ubi cadaver
abieceris: ne hostes quidem sepultura invident. cum osculis, cum lacrimis
dolorem meum implevero, me quoque trucidari iube, dum interfectos nullum ob
scelus sed quia utilitati legionum consulebamus hi sepeliant.'
Algo
que se dá e tem valor.
1. 53
Eodem anno Iulia supremum diem
obiit, ob impudicitiam olim a patre Augusto Pandateria insula, mox oppido
Reginorum, qui Siculum fretum accolunt, clausa. fuerat in matrimonio Tiberii
florentibus Gaio et Lucio Caesaribus spreveratque ut inparem; nec alia tam
intima Tiberio causa cur Rhodum abscederet. imperium adeptus extorrem, infamem
et post interfectum Postumum Agrippam omnis spei egenam inopia ac tabe longa
peremit, obscuram fore necem longinquitate exilii ratus. par causa saevitiae in
Sempronium Gracchum, qui familia nobili, sollers ingenio et prave facundus,
eandem Iuliam in matrimonio Marci Agrippae temeraverat. nec is libidini finis:
traditam Tiberio pervicax adulter contumacia et odiis in maritum accendebat;
litteraeque quas Iulia patri Augusto cum insectatione Tiberii scripsit a
Graccho compositae credebantur. igitur amotus Cercinam, Africi maris insulam,
quattuordecim annis exilium toleravit. tunc milites ad caedem missi invenere in
prominenti litoris nihil laetum opperientem. quorum adventu breve tempus
petivit ut suprema mandata uxori Alliariae per litteras daret, cervicemque
percussoribus obtulit; constantia mortis haud indignus Sempronio nomine vita degeneraverat.
quidam non Roma eos milites, sed ab L. Asprenate pro consule Africae missos
tradidere auctore Tiberio, qui famam caedis posse in Asprenatem verti frustra
speraverat.
Que se pode manchar ou não. Qual é o estatuto da vida? O que é viver. A
vida é um nomen agentis.
Degenero.
B Esp.
1 Pregn. ( = cedo, II. A.
2.), to pass away, disappear, vanish, in Tac. (with and without vitā), to
depart from life, die: tumor et irae Concessere deūm, Verg. A. 8, 41:
vitā, to die, Tac. A. 1, 3; 3, 30; 6, 39; 12, 39;
14, 51; and absol.: quandoque concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30;
the same: concessit superis ab oris, Verg. A. 2, 91; cf.: vitā per auras
concessit ad Manes, id. ib. 10, 820. —
2 With dat. or absol.,
prop. qs. to go out of the way for one (on account of his wishes, or his
superior power or excellence), i. e. to yield to, submit, give way to, adapt
one's self to.
i.74:
delação como forma de vida
Nec multo post
Granium Marcellum praetorem Bithyniae quaestor ipsius Caepio Crispinus
maiestatis postulavit, subscribente Romano Hispone: qui formam vitae iniit, quam postea celebrem
miseriae temporum et audaciae hominum fecerunt. nam egens, ignotus, inquies,
dum occultis libellis saevitiae principis adrepit, mox clarissimo cuique
periculum facessit, potentiam apud unum, odium apud omnis adeptus dedit
exemplum, quod secuti ex pauperibus divites, ex contemptis metuendi perniciem
aliis ac postremum sibi invenere. sed Marcellum insimulabat sinistros de
Tiberio sermones habuisse, inevitabile crimen, cum ex moribus principis
foedissima quaeque deligeret accusator obiectaretque reo. nam quia vera erant,
etiam dicta credebantur. addidit Hispo statuam Marcelli altius quam Caesarum
sitam, et alia in statua amputato capite Augusti effigiem Tiberii inditam. ad
quod exarsit adeo, ut rupta taciturnitate proclamaret se quoque in ea causa
laturum sententiam palam et iuratum, quo ceteris eadem necessitas fieret.
manebant etiam tum vestigia morientis libertatis. igitur Cn. Piso 'quo' inquit
'loco censebis, Caesar? si primus, habebo quod sequar: si post omnis, vereor ne
inprudens dissentiam.' permotus his, quantoque incautius efferverat,
paenitentia patiens tulit absolvi reum criminibus maiestatis: de pecuniis
repetundis ad reciperatores[1] itum est.
1.80 fom da vida. Tibério
costumava prolongar indefinidamente as pessoas nos cargos para que as nomeou.
Prorogatur
Poppaeo Sabino provincia Moesia, additis Achaia ac Macedonia. id quoque morum
Tiberii fuit, continuare imperia ac plerosque ad finem vitae in isdem exercitibus aut
iurisdictionibus habere. causae variae traduntur: alii taedio novae curae semel
placita pro aeternis servavisse, quidam invidia, ne plures fruerentur; sunt qui
existiment, ut callidum eius ingenium, ita anxium iudicium; neque enim
eminentis virtutes sectabatur, et rursum vitia oderat: ex optimis periculum
sibi, a pessimis dedecus publicum metuebat. qua haesitatione postremo eo
provectus est ut mandaverit quibusdam provincias, quos egredi urbe non erat
passurus.
1.81 Como algo digno de registo. Como
curriculo ou percurso. Como se os outros que não tivessem berço não tivessem
direito a nada. A forma de promover pessoas com a ilusão aparente de liberdade.
De comitiis consularibus, quae tum primum illo principe ac deinceps
fuere, vix quicquam firmare ausim: adeo diversa non modo apud auctores, sed in
ipsius orationibus reperiuntur. modo subtractis candidatorum nominibus originem
cuiusque et vitam et
stipendia descripsit ut qui forent intellegeretur; aliquando ea quoque
significatione subtracta candidatos hortatus ne ambitu comitia turbarent, suam
ad id curam pollicitus est. plerumque eos tantum apud se professos disseruit,
quorum nomina consulibus edidisset; posse et alios profiteri, si gratiae aut
meritis confiderent: speciosa verbis, re inania aut subdola, quantoque maiore
libertatis imagine tegebantur, tanto eruptura ad infensius servitium.
2.31. Algo que se pode pedir e dar. Dar a vida por é morrer por.
Responsum est ut senatum rogaret. cingebatur interim milite domus,
strepebant etiam in vestibulo ut audiri, ut aspici possent, cum Libo ipsis quas
in novissimam voluptatem adhibuerat epulis excruciatus vocare percussorem,
prensare servorum dextras, inserere gladium. atque illis, dum trepidant, dum
refugiunt, evertentibus adpositum <cum> mensa lumen, feralibus iam sibi
tenebris duos ictus in viscera derexit. ad gemitum conlabentis adcurrere
liberti, et caede visa miles abstitit. accusatio tamen apud patres adseveratione
eadem peracta, iuravitque Tiberius petiturum [sc. fuisse] se vitam quamvis nocenti,
nisi voluntariam mortem properavisset.
2.42
Ceterum Tiberius nomine Germanici trecenos plebi sestertios viritim
dedit seque collegam consulatui eius destinavit. nec ideo sincerae caritatis fidem adsecutus amoliri
iuvenem specie honoris statuit struxitque causas aut forte oblatas arripuit.
rex Archelaus quinquagesimum annum Cappadocia potiebatur, invisus Tiberio quod
eum Rhodi agentem nullo officio coluisset. nec id Archelaus per superbiam
omiserat, sed ab intimis Augusti monitus, quia florente Gaio Caesare missoque
ad res Orientis intuta Tiberii amicitia credebatur. ut versa Caesarum subole imperium adeptus est,
elicit Archelaum matris litteris, quae non dissimulatis filii offensionibus
clementiam offerebat, si ad precandum veniret. ille ignarus doli vel, si
intellegere crederetur, vim metuens in urbem properat; exceptusque immiti a principe et mox accusatus in
senatu, non ob crimina quae fingebantur sed angore, simul fessus senio et quia
regibus aequa, nedum infima insolita sunt, finem vitae sponte an fato implevit.
regnum in provinciam redactum est, fructibusque eius levari posse centesimae
vectigal professus Caesar ducentesimam in posterum statuit. per idem tempus Antiocho
Commagenorum, Philopatore Cilicum regibus defunctis turbabantur nationes,
plerisque Romanum, aliis regium imperium cupientibus; et provinciae Syria atque
Iudaea, fessae oneribus, deminutionem tributi orabant.
2.52
Eodem anno coeptum in Africa bellum, duce hostium Tacfarinate. is
natione Numida, in castris Romanis auxiliaria stipendia meritus, mox desertor,
vagos primum et latrociniis suetos ad praedam et raptus congregare, dein more
militiae per vexilla et turmas componere, postremo non inconditae turbae sed
Musulamiorum dux haberi. valida ea gens et solitudinibus Africae propinqua,
nullo etiam tum urbium cultu, cepit arma Maurosque accolas in bellum traxit:
dux et his, Mazippa. divisusque exercitus, ut Tacfarinas lectos viros et
Romanum in modum armatos castris attineret, disciplina et imperiis suesceret,
Mazippa levi cum copia incendia et caedis et terrorem circumferret.
conpulerantque Cinithios, haud spernendam nationem, in eadem, cum Furius
Camillus pro consule Africae legionem et quod sub signis sociorum in unum
conductos ad hostem duxit, modicam manum, si multitudinem Numidarum atque
Maurorum spectares; sed
nihil aeque cavebatur quam ne bellum metu eluderent; spe victoriae inducti sunt
ut vincerentur. igitur legio medio, leves cohortes duaeque alae in
cornibus locantur. nec Tacfarinas pugnam detrectavit. fusi Numidae, multosque
post annos Furio nomini partum decus militiae. nam post illum reciperatorem
urbis filiumque eius Camillum penes alias familias imperatoria laus fuerat;
atque hic, quem memoramus, bellorum expers habebatur. eo pronior Tiberius res
gestas apud senatum celebravit; et decrevere patres triumphalia insignia, quod Camillo ob modestiam
vitae impune fuit.
2.71
A morte de Germânico
Caesar paulisper ad spem erectus, dein fesso corpore, ubi finis aderat,
adsistentis amicos in hunc modum adloquitur: 'si fato concederem, iustus mihi
dolor etiam adversus deos esset, quod me parentibus liberis patriae intra
iuventam praematuro exitu raperent: nunc scelere Pisonis et Plancinae
interceptus ultimas preces pectoribus vestris relinquo: referatis patri ac
fratri, quibus acerbitatibus dilaceratus, quibus insidiis circumventus
miserrimam vitam pessima morte finierim. si quos spes meae, si quos propinquus
sanguis, etiam quos invidia erga viventem movebat, inlacrimabunt quondam
florentem et tot bellorum superstitem muliebri fraude cecidisse. erit vobis
locus querendi apud senatum, invocandi leges. non hoc praecipuum amicorum munus
est, prosequi defunctum ignavo questu, sed quae voluerit meminisse, quae mandaverit
exequi. flebunt Germanicum etiam ignoti: vindicabitis vos, si me potius quam
fortunam meam fovebatis. ostendite populo Romano divi Augusti neptem eandemque
coniugem meam, numerate sex liberos. misericordia cum accusantibus erit
fingentibusque scelesta mandata aut non credent homines aut non ignoscent.'
iuravere amici dextram morientis contingentes spiritum ante quam ultionem
amissuros.
2.83
Honores ut quis amore in Germanicum aut ingenio validus reperti
decretique: ut nomen eius Saliari carmine caneretur; sedes curules sacerdotum
Augustalium locis superque eas querceae coronae statuerentur; ludos circensis
eburna effigies praeiret neve quis flamen aut augur in locum Germanici nisi
gentis Iuliae crearetur. arcus additi Romae et apud ripam Rheni et in monte
Syriae Amano cum inscriptione rerum gestarum ac mortem ob rem publicam obisse. sepulchrum Antiochiae ubi
crematus, tribunal Epidaphnae quo in loco vitam finierat. statuarum
locorumve in quis coleretur haud facile quis numerum inierit. cum censeretur
clipeus auro et magnitudine insignis inter auctores eloquentiae, adseveravit
Tiberius solitum paremque ceteris dicaturum: neque enim eloquentiam fortuna
discerni et satis inlustre si veteres inter scriptores haberetur. equester ordo
cuneum Germanici appellavit qui iuniorum dicebatur, instituitque uti turmae
idibus Iuliis imaginem eius sequerentur. pleraque manent: quaedam statim omissa
sunt aut vetustas oblitteravit.
2.88 vida e morte de Armínio
Reperio apud scriptores senatoresque eorundem temporum Adgandestrii
principis Chattorum lectas in senatu litteras, quibus mortem Arminii
promittebat si patrandae neci venenum mitteretur, responsumque esse non fraude
neque occultis, sed palam et armatum populum Romanum hostis suos ulcisci. qua
gloria aequabat se Tiberius priscis imperatoribus qui venenum in Pyrrum regem
vetuerant prodiderantque. ceterum Arminius abscedentibus Romanis et pulso
Maroboduo regnum adfectans libertatem popularium adversam habuit, petitusque
armis cum varia fortuna certaret, dolo propinquorum cecidit: liberator haud
dubie Germaniae et qui non primordia populi Romani, sicut alii reges ducesque,
sed florentissimum imperium lacessierit, proeliis ambiguus, bello non victus. septem et triginta annos vitae,
duodecim potentiae explevit, caniturque adhuc barbaras apud gentis, Graecorum
annalibus ignotus, qui sua tantum mirantur, Romanis haud perinde celebris, dum
vetera extollimus recentium incuriosi.
3.10 período de vida
Postera die Fulcinius Trio Pisonem apud consules postulavit. contra
Vitellius ac Veranius ceterique Germanicum comitati tendebant, nullas esse
partis Trioni; neque se accusatores sed rerum indices et testis mandata
Germanici perlaturos. ille dimissa eius causae delatione, ut priorem vitam accusaret
obtinuit, petitumque est a principe cognitionem exciperet. quod ne reus quidem
abnuebat, studia populi et patrum metuens: contra Tiberium spernendis rumoribus
validum et conscientiae matris innexum esse; veraque aut in deterius credita
iudice ab uno facilius discerni, odium et invidiam apud multos valere. haud
fallebat Tiberium moles cognitionis quaque ipse fama distraheretur. igitur
paucis familiarium adhibitis minas accusantium et hinc preces audit integramque
causam ad senatum remittit.
3.24 prolongar a vida para outras preocupações, no caso literárias.
Inlustrium domuum adversa (etenim haud multum distanti tempore Calpurnii
Pisonem, Aemilii Lepidam amiserant) solacio adfecit D. Silanus Iuniae familiae
redditus. casum eius paucis repetam. ut valida divo Augusto in rem publicam
fortuna ita domi improspera fuit ob impudicitiam filiae ac neptis quas urbe
depulit, adulterosque earum morte aut fuga punivit. nam culpam inter viros ac
feminas vulgatam gravi nomine laesarum religionum ac violatae maiestatis
appellando clementiam maiorum suasque ipse leges egrediebatur. sed aliorum exitus simul cetera
illius aetatis memorabo si effectis in quae tetendi plures ad curas vitam
produxero. D. Silanus in nepti Augusti adulter, quamquam non ultra foret
saevitum quam ut amicitia Caesaris prohiberetur, exilium sibi demonstrari
intellexit, nec nisi Tiberio imperitante deprecari senatum ac principem ausus
est M. Silani fratris potentia, qui per insignem nobilitatem et eloquentiam
praecellebat. sed Tiberius gratis agenti Silano patribus coram respondit se quoque
laetari quod frater eius e peregrinatione longinqua revertisset, idque iure
licitum quia non senatus consulto non lege pulsus foret: sibi tamen adversus
eum integras parentis sui offensiones neque reditu Silani dissoluta quae
Augustus voluisset. fuit posthac in urbe neque honores adeptus est.
2.30 ceder à vida.
Fine anni concessere
vita insignes viri
L. Volusius et Sallustius Crispus. Volusio vetus familia neque tamen praeturam
egressa: ipse consulatum intulit, censoria etiam potestate legendis equitum
decuriis functus, opumque quis domus illa immensum viguit primus adcumulator.
Crispum equestri ortum loco C. Sallustius, rerum Romanarum florentissimus
auctor, sororis nepotem in nomen adscivit. atque ille, quamquam prompto ad
capessendos honores aditu, Maecenatem aemulatus sine dignitate senatoria multos
triumphalium consulariumque potentia antiit, diversus a veterum instituto per
cultum et munditias copiaque et affluentia luxu propior. suberat tamen vigor
animi ingentibus negotiis par, eo acrior quo somnum et inertiam magis
ostentabat. igitur incolumi Maecenate proximus, mox praecipuus, cui secreta
imperatorum inniterentur, et interficiendi Postumi Agrippae conscius, aetate
provecta speciem magis in amicitia principis quam vim tenuit. idque et
Maecenati acciderat, fato potentiae raro sempiternae, an satias capit aut illos
cum omnia tribuerunt aut hos cum iam nihil reliquum est quod cupiant.
2.50. A vida sem prejudicar, com genitivo de posse.
Contra M'. Lepidus in hunc modum exorsus est: 'si, patres conscripti,
unum id spectamus, quam nefaria voce Clutorius Priscus mentem suam et auris
hominum polluerit, neque carcer neque laqueus, ne serviles quidem cruciatus in
eum suffecerint. sin flagitia et facinora sine modo sunt, suppliciis ac
remediis principis moderatio maiorumque et vestra exempla temperant et vana a
scelestis, dicta a maleficiis differunt, est locus sententiae per quam neque
huic delictum impune sit et nos clementiae simul ac severitatis non paeniteat.
saepe audivi principem nostrum conquerentem si quis sumpta morte misericordiam
eius praevenisset. vita
Clutorii in integro est, qui neque servatus in periculum rei publicae
neque interfectus in exemplum ibit. studia illi ut plena vaecordiae, ita inania
et fluxa sunt; nec quicquam grave ac serium ex eo metuas qui suorum ipse
flagitiorum proditor non virorum animis sed muliercularum adrepit. cedat tamen
urbe et bonis amissis aqua et igni arceatur: quod perinde censeo ac si lege
maiestatis teneretur.'
3.51. prolongável. Maleabilidade, esticável. Temporável
Solus Lepido Rubellius Blandus e consularibus adsensit: ceteri
sententiam Agrippae secuti, ductusque in carcerem Priscus ac statim exanimatus.
id Tiberius solitis sibi ambagibus apud senatum incusavit, cum extolleret
pietatem quamvis modicas principis iniurias acriter ulciscentium, deprecaretur
tam praecipitis verborum poenas, laudaret Lepidum neque Agrippam argueret.
igitur factum senatus consultum ne decreta patrum ante diem <decimum> ad
aerarium deferrentur idque
vitae spatium damnatis prorogaretur. sed non senatui libertas ad
paenitendum erat neque Tiberius interiectu temporis mitigabatur.
3.54. De um povo.
'Nec ignoro in conviviis et circulis incusari ista et modum posci: set
si quis legem sanciat, poenas indicat, idem illi civitatem verti, splendidissimo
cuique exitium parari, neminem criminis expertem clamitabunt. atqui ne corporis
quidem morbos veteres et diu auctos nisi per dura et aspera coerceas: corruptus
simul et corruptor, aeger et flagrans animus haud levioribus remediis
restinguendus est quam libidinibus ardescit. tot a maioribus repertae leges,
tot quas divus Augustus tulit, illae oblivione, hae, quod flagitiosius est,
contemptu abolitae securiorem luxum fecere. nam si velis quod nondum vetitum
est, timeas ne vetere: at si prohibita impune transcenderis, neque metus ultra
neque pudor est. cur ergo olim parsimonia pollebat? quia sibi quisque
moderabatur, quia unius urbis cives eramus; ne inritamenta quidem eadem intra
Italiam dominantibus. externis victoriis aliena, civilibus etiam nostra consumere
didicimus. quantulum istud est de quo aediles admonent! quam, si cetera
respicias, in levi habendum! at hercule nemo refert quod Italia externae opis
indiget, quod vita populi
Romani per incerta maris et tempestatum cotidie volvitur. ac nisi
provinciarum copiae et dominis et servitiis et agris subvenerint, nostra nos
scilicet nemora nostraeque villae tuebuntur. hanc, patres conscripti, curam
sustinet princeps; haec omissa funditus rem publicam trahet. reliquis intra
animum medendum est: nos pudor, pauperes necessitas, divites satias in melius
mutet. aut si quis ex magistratibus tantam industriam ac severitatem pollicetur
ut ire obviam queat, hunc ego et laudo et exonerari laborum meorum partem
fateor: sin accusare vitia volunt, dein, cum gloriam eius rei adepti sunt,
simultates faciunt ac mihi relinquunt, credite, patres conscripti, me quoque
non esse offensionum avidum; quas cum gravis et plerumque iniquas pro re
publica suscipiam, inanis et inritas neque mihi aut vobis usui futuras iure
deprecor.'
3.69. A vida que se leva, como se é.
At Cornelius Dolabella dum adulationem longius sequitur increpitis C.
Silani moribus addidit ne
quis vita probrosus et opertus[2]
infamia provinciam sortiretur, idque princeps diiudicaret. nam a legibus
delicta puniri: quanto fore mitius in ipsos, melius in socios, provideri ne
peccaretur? adversum quae disseruit Caesar: non quidem sibi ignara quae de
Silano vulgabantur, sed non ex rumore statuendum. multos in provinciis contra
quam spes aut metus de illis fuerit egisse: excitari quosdam ad meliora
magnitudine rerum, hebescere alios. neque posse principem sua scientia cuncta
complecti neque expedire ut ambitione aliena trahatur. ideo leges in facta
constitui quia futura in incerto sint. sic a maioribus institutum ut, si antissent
delicta, poenae sequerentur. ne verterent sapienter reperta et semper placita:
satis onerum principibus, satis etiam potentiae. minui iura quotiens gliscat
potestas, nec utendum imperio ubi legibus agi possit. quanto rarior apud
Tiberium popularitas tanto laetioribus animis accepta. atque ille prudens
moderandi, si propria ira non impelleretur, addidit insulam Gyarum immitem et
sine cultu hominum esse: darent Iuniae familiae et viro quondam ordinis eiusdem
ut Cythnum potius concederet. id sororem quoque Silani Torquatam, priscae
sanctimoniae virginem, expetere. in hanc sententiam facta discessio.
4.21
Vida dedicada ao crime
Actum dehinc de Calpurnio Pisone, nobili ac feroci viro. is namque, ut
rettuli, cessurum se urbe ob factiones accusatorum in senatu clamitaverat et
spreta potentia Augustae trahere in ius Vrgulaniam domoque principis excire
ausus erat. quae in praesens Tiberius civiliter habuit: sed in animo revolvente
iras, etiam si impetus offensionis languerat, memoria valebat. Pisonem Q.
Granius secreti sermonis incusavit adversum maiestatem habiti, adiecitque in
domo eius venenum esse eumque gladio accinctum introire curiam. quod ut
atrocius vero tramissum; ceterorum, quae multa cumulabantur, receptus est reus
neque peractus ob mortem opportunam. relatum et de Cassio Severo exule, qui
sordidae originis, maleficae
vitae, sed orandi validus, per immodicas inimicitias ut iudicio iurati
senatus Cretam amoveretur effecerat; atque illic eadem actitando recentia
veteraque odia advertit, bonisque exutus, interdicto igni atque aqua, saxo
Seripho consenuit.
4.30
Dictis dein sententiis ut Serenus more maiorum puniretur, quo molliret
invidiam, intercessit. Gallus Asinius <cum> Gyaro aut Donusa claudendum
censeret, id quoque aspernatus est, egenam aquae utramque insulam referens dandosque vitae
usus cui vita concederetur. ita Serenus Amorgum reportatur. et quia
Cornutus sua manu ceciderat, actum de praemiis accusatorum abolendis, si quis
maiestatis postulatus ante perfectum iudicium se ipse vita privavisset. ibaturque in eam
sententiam ni durius contraque morem suum palam pro accusatoribus Caesar
inritas leges, rem publicam in praecipiti conquestus esset: subverterent potius
iura quam custodes eorum amoverent. sic delatores, genus hominum publico exitio
repertum et <ne> poenis quidem umquam satis coercitum, per praemia
eliciebantur.
4.34
Cornelio Cosso Asinio Agrippa consulibus Cremutius Cordus postulatur
novo ac tunc primum audito crimine, quod editis annalibus laudatoque M. Bruto
C. Cassium Romanorum ultimum dixisset. accusabant Satrius Secundus et Pinarius
Natta, Seiani clientes. id perniciabile reo et Caesar truci vultu defensionem
accipiens, quam Cremutius relinquendae
vitae certus in hunc modum exorsus est: 'verba mea, patres conscripti,
arguuntur: adeo factorum innocens sum. sed neque haec in principem aut
principis parentem, quos lex maiestatis amplectitur: Brutum et Cassium
laudavisse dicor, quorum res gestas cum plurimi composuerint, nemo sine honore
memoravit. Titus Livius, eloquentiae ac fidei praeclarus in primis, Cn.
Pompeium tantis laudibus tulit ut Pompeianum eum Augustus appellaret; neque id
amicitiae eorum offecit. Scipionem, Afranium, hunc ipsum Cassium, hunc Brutum
nusquam latrones et parricidas, quae nunc vocabula imponuntur, saepe ut
insignis viros nominat. Asinii Pollionis scripta egregiam eorundem memoriam
tradunt; Messala Corvinus imperatorem suum Cassium praedicabat: et uterque
opibusque atque honoribus perviguere. Marci Ciceronis libro quo Catonem caelo
aequavit, quid aliud dictator Caesar quam rescripta oratione velut apud iudices
respondit? Antonii epistulae Bruti contiones falsa quidem in Augustum probra
set multa cum acerbitate habent; carmina Bibaculi et Catulli referta
contumeliis Caesarum leguntur: sed ipse divus Iulius, ipse divus Augustus et
tulere ista et reliquere, haud facile dixerim, moderatione magis an sapientia.
namque spreta exolescunt: si irascare, adgnita videntur.
4.35. Continuação
Non attingo
Graecos, quorum non modo libertas, etiam libido impunita; aut si quis advertit,
dictis dicta ultus est. sed maxime solutum et sine obtrectatore fuit prodere de iis quos mors
odio aut gratiae exemisset. num enim armatis Cassio et Bruto ac
Philippensis campos optinentibus belli civilis causa populum per contiones
incendo? an illi quidem septuagesimum ante annum perempti, quo modo imaginibus suis
noscuntur, quas ne victor quidem abolevit, sic partem memoriae apud scriptores
retinent? suum
cuique decus posteritas rependit; nec deerunt, si damnatio ingruit, qui non
modo Cassii et Bruti set etiam mei meminerint.' egressus dein senatu vitam abstinentia finivit.
libros per aedilis cremandos censuere patres: set manserunt, occultati et
editi. quo magis socordiam
eorum inridere libet qui praesenti potentia credunt extingui posse etiam
sequentis aevi memoriam. nam contra punitis ingeniis gliscit auctoritas, neque
aliud externi reges aut qui eadem saevitia usi sunt nisi dedecus sibi
atque illis gloriam peperere.
4.38 vida e
memória e transcendência. Antecipação do que tempo em que cá não se estará.
Esse tempo pensado como dedecus ou Gloria e o que verdadeiramente se tiver dado
à luz: peperere
Ego me, patres conscripti, mortalem esse et hominum officia fungi
satisque habere, si locum principem impleam et vos testor et
meminisse posteros volo; qui satis superque memoriae meae tribuent,
ut maioribus meis dignum, rerum vestrarum providum, constantem
in periculis, offensionum pro utilitate publica non pavidum credant.
haec mihi in animis vestris templa, hae pulcherrimae effigies et mansurae.
nam quae saxo struuntur, si iudicium posterorum in odium vertit, pro
sepulchris spernuntur. proinde socios civis et deos ipsos precor, hos ut mihi ad finem usque vitae
quietam et intellegentem humani divinique iuris mentem duint, illos
ut, quandoque concessero, cum laude et bonis recordationibus facta atque
famam nominis mei prosequantur.' perstititque posthac secretis
etiam sermonibus aspernari talem sui cultum. quod alii modestiam, multi, quia
diffideret, quidam ut degeneris animi interpretabantur. optumos quippe mortalium altissima cupere:
sic Herculem et Liberum apud Graecos, Quirinum apud nos deum numero additos: melius Augustum, qui speraverit.
cetera principibus statim adesse: unum insatiabiliter parandum, prosperam sui memoriam; nam contemptu
famae contemni virtutes.
4.39 uma vida cheia
At Seianus nimia fortuna socors et muliebri insuper cupidine incensus,
promissum matrimonium flagitante Livia, componit ad Caesarem codicillos: moris
quippe tum erat quamquam praesentem scripto adire. eius talis forma fuit:
benevolentia patris Augusti et mox plurimis Tiberii iudiciis ita insuevisse ut
spes votaque sua non prius ad deos quam ad principum auris conferret. neque
fulgorem honorum umquam precatum: excubias ac labores ut unum e militibus pro
incolumitate imperatoris malle. ac tamen quod pulcherrimum adeptum, ut
coniunctione Caesaris dignus crederetur: hinc initium spei. et quoniam
audiverit Augustum in conlocanda filia non nihil etiam de equitibus Romanis
consultavisse, ita, si maritus Liviae quaereretur, haberet in animo amicum sola
necessitudinis gloria usurum. non enim exuere imposita munia: satis aestimare
firmari domum adversum iniquas Agrippinae offensiones, idque liberorum causa; nam sibi multum superque vitae
fore, quod tali cum principe explevisset.
|
6.
Sed mihi haec ac talia audienti in incerto iudicium
|
6.22.1
|
|
est fatone res mortalium et necessitate immutabili an forte
|
|
|
volvantur. quippe sapientissimos veterum quique sectam
|
|
|
eorum aemulantur diversos reperies, ac multis insitam opi-
|
|
|
nionem non initia nostri, non finem, non denique homines
|
5
|
|
dis curae; ideo creberrime tristia in bonos, laeta apud dete-
|
|
|
riores esse. contra alii fatum quidem congruere rebus pu-
|
|
|
tant, sed non e vagis stellis, verum apud principia et nexus
|
|
|
naturalium causarum; ac tamen electionem vitae nobis re-
|
|
|
linquunt, quam ubi elegeris, certum imminentium ordinem.
|
10
|
|
neque mala vel bona quae vulgus putet: multos qui con-
|
|
|
flictari adversis videantur beatos, at plerosque quamquam
|
|
|
magnas per opes miserrimos, si illi gravem fortunam con-
|
|
|
stanter tolerent, hi prospera inconsulte utantur. ceterum
|
|
|
plurimis mortalium non eximitur quin primo cuiusque ortu
|
15
|
|
ventura destinentur, sed quaedam secus quam dicta sint
|
|
|
cadere fallaciis ignara dicentium: ita corrumpi fidem artis
|
|
|
cuius clara documenta et antiqua aetas et nostra tulerit.
|
|
|
quippe a filio eiusdem Thrasulli praedictum Neronis impe-
|
|
|
rium in tempore memorabitur, ne nunc incepto longius
|
20
|
|
abierim.
|
|
12.8
|
Die nuptiarum Silanus mortem sibi conscivit, sive eo
|
12.8.1
|
|
usque spem vitae produxerat, seu delecto die augendam ad
|
|
|
invidiam. Calvina soror eius Italia pulsa est. addidit
|
|
|
Claudius sacra ex legibus Tulli regis piaculaque apud lucum
|
|
|
Dianae per pontifices danda, inridentibus cunctis quod
|
5
|
|
poenae procurationesque incesti id temporis exquirerentur.
|
|
|
at Agrippina ne malis tantum facinoribus notesceret veniam
|
|
|
exilii pro Annaeo Seneca, simul praeturam impetrat, laetum
|
|
|
in publicum rata ob claritudinem studiorum eius, utque
|
|
|
Domitii pueritia tali magistro adolesceret et consiliis eiusdem
|
10
|
|
ad spem dominationis uterentur, quia Seneca fidus in Agrip-
|
|
|
pinam memoria beneficii et infensus Claudio dolore iniuriae
|
|
|
credebatur.
|
|
•
Cornelius Tacitus, Annales
13.56.1
• Betacode
•
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.11.5 Caesarem nuncupare
atque ita nepotibus de reliquo consu-
lere. quod aspernatus, ne vitam proxime
libertatem actam
novissimo servitio foedaret, largitur in servos quantum
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.14.15 eventura
secretis Pammenis occultabantur, simul repertis
quae de ortu vitaque Ostorii
Scapulae composita erant,
scribit ad principem magna se et quae incolumitati
eius
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.16.10 res Romanas
fuit, quam non, ut in cladibus exercituum
aut captivitate urbium, semel
edito transire licet. detur
hoc inlustrium virorum posteritati, ut quo modo
exequiis
•
Cornelius Tacitus,
Annales 16.17.21, 16.17.23 tianum Capitonem
erogabat quo cetera manerent. additur
codicillis, tamquam de iniquitate exitii
querens ita scri-
psisset, se quidem mori nullis supplicii causis,
Rufrium
autem Crispinum et Anicium Cerialem vita frui
infensos
principi. quae composita credebantur de Crispino, quia
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.18.2 De C. Petronio
pauca supra repetenda sunt. nam
illi dies per somnum, nox officiis et
oblectamentis vitae
transigebatur; utque alios industria, ita hunc
ignavia ad
•
Cornelius Tacitus,
Annales 16.19.4, 16.19.10, 16.19.13 tulit ultra
timoris aut spei moras. neque tamen praeceps
vitam expulit, sed
incisas venas, ut libitum, obligatas aperire
rursum et adloqui amicos, non per
seria aut quibus gloriam
beribus adfecit.
iniit epulas, somno indulsit, ut quamquam
coacta mors fortuitae similis esset.
ne codicillis quidem,
quod plerique pereuntium, Neronem aut Tigellinum aut
quem
alium potentium adulatus est, sed flagitia principis
sub nominibus exoletorum
feminarumque et novitatem
cuiusque stupri perscripsit atque obsignata
misit Neroni.
•
Cornelius Tacitus,
Annales 16.22.1, 16.22.12 Quin et illa
obiectabat, principio anni vitare Thra-
seam sollemne ius iurandum; nuncupationibus
votorum
'ut quondam C.
Caesarem' inquit 'et M. Catonem, ita
nunc te, Nero, et Thraseam avida
discordiarum civitas
loquitur. et habet sectatores vel potius
satellites, qui non-
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.23.5 portui
Ephesiorum aperiendo curam insumpserat vimque
civitatis Pergamenae
prohibentis Acratum, Caesaris libertum,
statuas et picturas evehere inultam
omiserat. sed crimini
•
Cornelius Tacitus,
Annales 16.24.1 Igitur omni civitate ad
excipiendum principem spe-
ctandumque regem effusa, Thrasea occursu prohibitus
non
Cornelius Tacitus,
Annales 16.26.12, 16.26.17 saeviret.
proinde intemeratus, impollutus, quorum vestigiis
et studiis vitam duxerit, eorum
gloria peteret finem. aderat
consilio Rusticus Arulenus, flagrans iuvenis, et
cupidine
vana et reo non
profutura, intercessori exitiosa inciperet.
sibi actam aetatem, et tot per
annos continuum vitae ordi-
nem non deserendum: illi initium magistratuum
et integra
•
Cornelius Tacitus,
Annales 16.28.20 non magistratus
aut Romanam urbem videri. abrumperet
vitam ab ea civitate cuius
caritatem olim, nunc et aspectum
exuisset.
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.30.5 commodatum quam
ex utilitate communi egisset, alendo
seditiones civitatium. vetera
haec: sed recens et quo dis-
crimini patris filiam conectebat, quod pecuniam
magis di-
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.31.9 et vestis et
dignitatis insignia dedi, quo modo si sanguinem
et vitam poposcissent.
viderint isti, antehac mihi ignoti,
quo nomine sint, quas artes exerceant:
nulla mihi principis
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.33.5 non deseruit,
exutusque omnibus fortunis et in exilium
actus, aequitate deum erga
bona malaque documenta.
Thraseae Soranoque et Serviliae datur mortis arbitrium;
•
Cornelius Tacitus, Annales
16.34.12 tur, Arriamque
temptantem mariti suprema et exemplum
Arriae matris sequi monet retinere vitam filiaeque
communi
subsidium unicum non adimere.
B In partic.
1 To fill up a portion of time or a number, to make out, complete,
finish, end: puer, qui nondum impleverat annum, Ov. M.
9, 338: octavum et nonagesimum annum, Quint. 3, 1, 14; cf.: me
quater undenos sciat implevisse Decembres, Hor. Ep. 1, 20, 27: vitae
cursum, Plin. 7, 16, 16, § 75: finem vitae sponte an fato, Tac. A. 2,
42 fin.: impleta ut essent sex milia, Liv. 33, 14; cf.: cohortes
conscripserat ac triginta legionum instar impleverat, Vell. 2, 20, 4: si
numerum, si tres implevero, Juv. 9, 90.—
2 With the accessory notion
of activity, to fulfil, discharge, execute, satisfy,
content: ne id profiteri videar, quod non possim implere, Cic. Clu.
18, 51; cf. promissum, Plin. Ep. 2, 12, 6: munia sua, Tac. A. 3,
53: incohatas delationes, Dig. 48, 1, 5: consilium, Tac. H. 1, 16:
vera bona, id. Agr. 44: fata, Liv. 1, 7, 11: utinam quam spem
ille de me concepit, partes officii, Plin. Ep. 5, 56, 3; 10, 52, 2
(D): impleverim! id. ib. 1, 10, 3; Quint. 6, 1, 12: desideria
naturae, Curt. 6, 2, 3: exsequiarum officium, Just. 23, 2, 8:
religionis officium, Sulp. Sev. Chron. 2, 35, 3: hominis officium, Lact.
Op. Dei, 20, 9: officium (opp. suscipere), id. 6, 6, 15: mandatum, Gai.
Inst. 3, 161: legem, Vulg. Rom. 13, 8.—Rarely with a personal
object: implere censorem, i. e. to discharge the office of censor, Vell.
2, 95 fin. Ruhnk.—
[1] In partic., jurid. t. t., recuperatores,
a board consisting of three or five members, originally only
for processes between Romans and peregrini, but afterwards for summary
trial in other causes, esp. concerning property and de statu (cf.:
arbiter, judex; freq. and class.), Fest. p. 228 Müll.; cf. Gai. Inst.
4, 46; 109; 185: postquam praetor reciperatores dedit, Plaut.
Bacch. 2, 3, 36; id. Rud. 5, 1, 2; Cic. Caecin. 1 sq.; id.
Tull. 1 sq.; id. Verr. 2, 3, 11, § 28 sq.; 2, 3, 58, § 135
sqq.; id. Fl. 20, 47; 21, 49; Liv. 26, 48; 43, 2; Suet.
Ner. 17; id. Dom. 8; Gell. 20, 1, 13 al.; Tac. A. 2, 52;
id. H. 1, 74.
Sem comentários:
Enviar um comentário