Temas de Filosofia Antiga
5ª sessão
António de Castro Caeiro
Txt. 1.
6.1. DL 7. 49-51
“Ἀρέσκει τοῖς Στωικοῖς τὸν περὶ φαντασίας καὶ αἰσθήσεως
προτάττειν λόγον, καθότι τὸ κριτήριον, ᾧ ἡ ἀλήθεια τῶν πρα-
γμάτων γινώσκεται, κατὰ γένος φαντασία ἐστί, καὶ καθότι ὁ περὶ
συγκαταθέσεως καὶ ὁ περὶ καταλήψεως καὶ νοήσεως λόγος,
προάγων τῶν ἄλλων, οὐκ ἄνευ φαντασίας συνίσταται. προηγεῖται (5)
γὰρ ἡ φαντασία, εἶθ’ ἡ διάνοια ἐκλαλητικὴ ὑπάρχουσα, ὃ πάσχει
ὑπὸ τῆς φαντασίας, τοῦτο ἐκφέρει λόγῳ.”
(50) Διαφέρει δὲ φαντασία καὶ φάντασμα· φάντασμα μὲν γάρ ἐστι
δόκησις διανοίας οἵα γίνεται κατὰ τοὺς ὕπνους, φαντασία δέ ἐστι
τύπωσις ἐν ψυχῇ, τουτέστιν ἀλλοίωσις, ὡς ὁ Χρύσιππος ἐν τῷ
δευτέρῳ Περὶ ψυχῆς ὑφίσταται. οὐ γὰρ δεκτέον τὴν τύπωσιν
οἱονεὶ τύπον σφραγιστῆρος, ἐπεὶ ἀνένδεκτόν ἐστι πολλοὺς τύπους (5)
κατὰ τὸ αὐτὸ περὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθαι. νοεῖται δὲ φαντασία ἡ ἀπὸ
ὑπάρχοντος κατὰ τὸ ὑπάρχον ἐναπομεμαγμένη καὶ ἐναποτετυπω-
μένη καὶ ἐναπεσφραγισμένη, οἵα οὐκ ἂν γένοιτο ἀπὸ μὴ ὑπάρ-
χοντος.
(51) Τῶν δὲ φαντασιῶν κατ’ αὐτοὺς αἱ μέν εἰσιν αἰσθητικαί, αἱ
δ’ οὔ· αἰσθητικαὶ μὲν αἱ δι’ αἰσθητηρίου ἢ αἰσθητηρίων λαμβανό-
μεναι, οὐκ αἰσθητικαὶ δ’ αἱ διὰ τῆς διανοίας καθάπερ τῶν @1
ἀσωμάτων καὶ τῶν ἄλλων τῶν λόγῳ λαμβανομένων. τῶν δ’
αἰσθητικῶν <αἱ μὲν> ἀπὸ ὑπαρχόντων μετ’ εἴξεως καὶ συγκατα- (5)
θέσεως γίνονται. εἰσὶ δὲ τῶν φαντασιῶν καὶ ἐμφάσεις αἱ ὡσανεὶ
ἀπὸ ὑπαρχόντων γινόμεναι.
Ἔτι τῶν φαντασιῶν αἱ μέν εἰσι λογικαί, αἱ δὲ ἄλογοι· λογικαὶ
μὲν αἱ τῶν λογικῶν ζῴων, ἄλογοι δὲ αἱ τῶν ἀλόγων. αἱ μὲν οὖν
λογικαὶ νοήσεις εἰσίν, αἱ δ’ ἄλογοι οὐ τετυχήκασιν ὀνόματος. καὶ (10)
αἱ μέν εἰσι τεχνικαί, αἱ δὲ ἄτεχνοι· ἄλλως γοῦν θεωρεῖται ὑπὸ
τεχνίτου εἰκὼν καὶ ἄλλως ὑπὸ ἀτέχνου.
Obs.: formas complexas de intencionalidade modal,
determinação do estatuto do Gegenstand im Wie. Moldar, impressionar, selar ou
plasmar. Exterior afectante e alterador do interior. A dissociação ontológica
entre o que aparece e o que fica em nós do que aparece, a impressão deixada não
é o objecto em nós.
Txt. 2
Frag. 6.2 Aécio, 4.12.1-5
PHANTASIA = Pathos en têi psychêi ginómenon, endeiknumenon
hauto te kai to pepoiêkos.
(54) Aëtii
plac. IV. 12, 1 (DDG p.
401, 14). Τίνι διαφέρει φαν-
τασία φανταστὸν φανταστικὸν φάντασμα. Gal. hist. philos. 93. cf.
Nemesius p. 171–73 ed. Matth.
Χρύσιππος διαφέρειν ἀλλήλων φησὶ τέτταρα ταῦτα. φαντασία
μὲν οὖν ἐστι πάθος ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενον, ἐνδεικνύμενον ἐν αὑτῷ (5)
καὶ τὸ πεποιηκός· οἷον ἐπειδὰν δι’ ὄψεως θεωρῶμεν τὸ λευκόν, ἔστι
πάθος τὸ ἐγγεγενημένον διὰ τῆς ὁράσεως ἐν τῇ ψυχῇ. καὶ <κατὰ>
τοῦτο τὸ πάθος εἰπεῖν ἔχομεν, ὅτι ὑπόκειται λευκὸν κινοῦν ἡμᾶς·
ὁμοίως καὶ διὰ τῆς ἁφῆς καὶ τῆς ὀσφρήσεως. —Εἴρηται δὲ ἡ φαν-
τασία ἀπὸ τοῦ φωτός· καθάπερ γὰρ τὸ φῶς αὑτὸ δείκνυσι καὶ τὰ @1 (10)
ἄλλα τὰ ἐν αὐτῷ περιεχόμενα, καὶ ἡ φαντασία δείκνυσιν ἑαυτὴν καὶ
τασία φανταστὸν φανταστικὸν φάντασμα. Gal. hist. philos. 93. cf.
Nemesius p. 171–73 ed. Matth.
Χρύσιππος διαφέρειν ἀλλήλων φησὶ τέτταρα ταῦτα. φαντασία
μὲν οὖν ἐστι πάθος ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενον, ἐνδεικνύμενον ἐν αὑτῷ (5)
καὶ τὸ πεποιηκός· οἷον ἐπειδὰν δι’ ὄψεως θεωρῶμεν τὸ λευκόν, ἔστι
πάθος τὸ ἐγγεγενημένον διὰ τῆς ὁράσεως ἐν τῇ ψυχῇ. καὶ <κατὰ>
τοῦτο τὸ πάθος εἰπεῖν ἔχομεν, ὅτι ὑπόκειται λευκὸν κινοῦν ἡμᾶς·
ὁμοίως καὶ διὰ τῆς ἁφῆς καὶ τῆς ὀσφρήσεως. —Εἴρηται δὲ ἡ φαν-
τασία ἀπὸ τοῦ φωτός· καθάπερ γὰρ τὸ φῶς αὑτὸ δείκνυσι καὶ τὰ @1 (10)
ἄλλα τὰ ἐν αὐτῷ περιεχόμενα, καὶ ἡ φαντασία δείκνυσιν ἑαυτὴν καὶ
τὸ πεποιηκὸς αὐτήν.
Φανταστὸν δὲ τὸ ποιοῦν τὴν φαντασίαν· οἷον τὸ λευκὸν καὶ
τὸ ψυχρὸν καὶ πᾶν ὅ,τι ἂν δύνηται κινεῖν τὴν ψυχήν, τοῦτ’ ἔστι
φανταστόν. (15)
Φανταστικὸν δέ ἐστι διάκενος ἑλκυσμός, πάθος ἐν τῇ ψυχῇ
ἀπ’ οὐδενὸς φανταστοῦ γινόμενον καθάπερ ἐπὶ τοῦ σκιαμαχοῦντος καὶ
κενοῖς ἐπιφέροντος τὰς χεῖρας· τῇ γὰρ φαντασίᾳ ὑπόκειταί τι φαν-
ταστόν, τῷ δὲ φανταστικῷ οὐδέν.
Φάντασμα δέ ἐστιν ἐφ’ ὃ ἑλκόμεθα κατὰ τὸν φανταστικὸν διά- (20)
κενον ἑλκυσμόν· ταῦτα δὲ γίνεται ἐπὶ τῶν μελαγχολώντων καὶ μεμη-
νότων· ὁ γοῦν τραγικὸς Ὀρέστης ὅταν λέγῃ (Eur. Or. 255sq.)·
ὦ μῆτερ, ἱκετεύω σε, μὴ ’πίσειέ μοι
τὰς αἱματωποὺς καὶ δρακοντώδεις κόρας·
αὗται γάρ, αὗται πλησίον θρώσκουσί μου, (25)
λέγει μὲν αὐτὰ ὡς μεμηνώς, ὁρᾷ δὲ οὐδέν, ἀλλὰ δοκεῖ μόνον· διὸ
καί φησιν αὐτῷ Ἠλέκτρα·
μέν’, ὦ ταλαίπωρ’, ἀτρέμα σοῖς ἐν δεμνίοις,
ὁρᾷς γὰρ οὐδὲν ὧν δοκεῖς σάφ’ εἰδέναι,
ὡς καὶ παρ’ Ὁμήρῳ Θεοκλύμενος (Od. υ 350). (30)
Φανταστὸν δὲ τὸ ποιοῦν τὴν φαντασίαν· οἷον τὸ λευκὸν καὶ
τὸ ψυχρὸν καὶ πᾶν ὅ,τι ἂν δύνηται κινεῖν τὴν ψυχήν, τοῦτ’ ἔστι
φανταστόν. (15)
Φανταστικὸν δέ ἐστι διάκενος ἑλκυσμός, πάθος ἐν τῇ ψυχῇ
ἀπ’ οὐδενὸς φανταστοῦ γινόμενον καθάπερ ἐπὶ τοῦ σκιαμαχοῦντος καὶ
κενοῖς ἐπιφέροντος τὰς χεῖρας· τῇ γὰρ φαντασίᾳ ὑπόκειταί τι φαν-
ταστόν, τῷ δὲ φανταστικῷ οὐδέν.
Φάντασμα δέ ἐστιν ἐφ’ ὃ ἑλκόμεθα κατὰ τὸν φανταστικὸν διά- (20)
κενον ἑλκυσμόν· ταῦτα δὲ γίνεται ἐπὶ τῶν μελαγχολώντων καὶ μεμη-
νότων· ὁ γοῦν τραγικὸς Ὀρέστης ὅταν λέγῃ (Eur. Or. 255sq.)·
ὦ μῆτερ, ἱκετεύω σε, μὴ ’πίσειέ μοι
τὰς αἱματωποὺς καὶ δρακοντώδεις κόρας·
αὗται γάρ, αὗται πλησίον θρώσκουσί μου, (25)
λέγει μὲν αὐτὰ ὡς μεμηνώς, ὁρᾷ δὲ οὐδέν, ἀλλὰ δοκεῖ μόνον· διὸ
καί φησιν αὐτῷ Ἠλέκτρα·
μέν’, ὦ ταλαίπωρ’, ἀτρέμα σοῖς ἐν δεμνίοις,
ὁρᾷς γὰρ οὐδὲν ὧν δοκεῖς σάφ’ εἰδέναι,
ὡς καὶ παρ’ Ὁμήρῳ Θεοκλύμενος (Od. υ 350). (30)
Ex.: Vemos uma coisa que é branca, algo branco, extensão
branca a recobrir qualquer coisa. Há uma afecção que se gera no interior da
mente através de um acto da visão, dia tês horaseôs. Assim, de acordo com isto
podemos dizer que temos uma afecção de branco, porque algo de branco que
efectivamente existe nos põe em movimento. Tal como a luz que se revela a si
própria e tudo o que envolve, assim também a phantasia se revela a si própria e
o ente que a produz. O PHANTASTON, o que aparece produz a phantasia: o branco,
o frio, tudo o que é capaz de pôr a mente em movimento. O que é fantástico/ uma
ficção, PHANTASTIKON é uma atracção vazia. Gera na mente uma afecção a partir
de nada que apareça, como alguém que faz sombra ou põe as mãos sobre conteúdos
vazios. À Phantasia subjaz algo que aparece, à aparência fantástica ficcional
nada aparece.
PHANTASIA, PATHOS, PEPOIÊKOS, PATHOS TO ENGEGENÊMENON,
HUPOKEISTHAI, PHANTASTON, POIOUN TÊN PHANTASIAN, PHANTASTIKON, DIAKENOS
HELKUSMOS.
Txt. 3
Frag. 6.3. DL 7.52-53
Várias formas de representação de conteúdos.
Ta kata periptôsin enoêthê (captação em carne e osso do que é
dado na percepção), ta kath’ homoiotêta (X retirado a partir do que está ao seu
lado: Sócrate da sua estátua), kat’ analogian (aucsêtikôs: Tifão, gigante; meiôtikôs:
pigmeu), ta kata metaphesin (Os olhos no peito), ta kata synthesin
(Hipocentauro, Bucéfalo), ta kata enantiôsin (A morte), kata metabasin (os
dizíveis, o lugar), kata steresin (amputado de mão, cego).
Txt. 4
Frag. 6.4. Aécio, 4.11.1-4 (Cf. Arist. MF, I, i.)
Escala de compreensão: aumento de abstracção e género perda
do pormenor. Método de composição ou o todo é mais do que a soma das partes?
To hêgemonikon meros tês psychês (como uma tabela apta a ser
escrita).
Mia hekastên tôn ennoiôn
Ho tês anagraphês tropos ho dia tôn aisthêseôn
Apelthontos autou, mnêmên echousin
Homoeideis pollai mnêmai genôntai, tote phamen echein
empeirian
Empeiria gar esti to tôn homoeidôn phantasiôn plêthos
Tôn d’ ennoiôn anepitechnêtôs
Di didaskalias kai epimeleias// Prolêpseis
Txt. 5
6.5 Sexto Empírico, AM 7.242-247
Assentimento falsos e verdadeiros, como os que aconteceram a
Orestes, derivado da sua loucura provocada por Electra (pela experiência
directa a partir de algo que existe, há assentimento verdadeiro, uma vez que
Electra existia. Mas enquanto faz experiência a partir de uma Erinia é falso,
porque não há Erinias). Alguém a sonhar a partir de Dion que etá vivo sonha com
uma atracção falsa e vazia como se se tratasse da presença real de Dion: hôs
apo huparchontos tinos prosepipten, kata tous hupnous hôs apo parestõtos
oneiropoleitai pseudê kai diákenon helkusmon.
Ἀλλ’ ἡ μὲν φαντασία κατὰ τοὺς ἀπὸ τῆς Στοᾶς οὕτω
δυσαπόδοτός ἐστι· τῶν δὲ φαντασιῶν πολλαὶ μὲν καὶ
(242) ἄλλαι εἰσὶ διαφοραί, ἀπαρκέσουσι δὲ αἱ λεχθησόμεναι.
τούτων γὰρ αἱ μέν εἰσι πιθαναί, αἱ δὲ ἀπίθανοι, αἱ δὲ
πιθαναὶ ἅμα καὶ ἀπίθανοι, αἱ δὲ οὔτε πιθαναὶ οὔτε ἀπί-
θανοι. πιθαναὶ μὲν οὖν εἰσιν αἱ λεῖον κίνημα περὶ ψυ-
χὴν ἐργαζόμεναι, ὥσπερ νῦν τὸ “ἡμέραν εἶναι” καὶ τὸ “ἐμὲ (5)
διαλέγεσθαι” καὶ πᾶν ὃ τῆς ὁμοίας ἔχεται περιφανείας,
ἀπίθανοι δὲ αἱ μὴ τοιαῦται ἀλλ’ ἀποστρέφουσαι ἡμᾶς τῆς
(243) συγκαταθέσεως, οἷον “εἰ ἡμέρα ἐστίν, οὐκ ἔστιν ἥλιος ὑπὲρ
γῆς· εἰ σκότος ἐστίν, ἡμέρα ἐστίν.” πιθαναὶ δὲ καὶ ἀπί-
θανοι καθεστᾶσιν αἱ κατὰ τὴν πρός τι σχέσιν ὁτὲ μὲν
τοῖαι γινόμεναι ὁτὲ δὲ τοῖαι, οἷον αἱ τῶν ἀπόρων
λόγων, οὔτε δὲ πιθαναὶ οὔτε ἀπίθανοι καθάπερ αἱ τῶν (5)
τοιούτων πραγμάτων “ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες· περισσοί
εἰσιν οἱ ἀστέρες.” τῶν δὲ πιθανῶν [ἢ ἀπιθάνων] φαν-
(244) τασιῶν αἱ μέν εἰσιν ἀληθεῖς, αἱ δὲ ψευδεῖς, αἱ δὲ ἀληθεῖς
καὶ ψευδεῖς, αἱ δὲ οὔτε ἀληθεῖς οὔτε ψευδεῖς. ἀληθεῖς μὲν
οὖν εἰσιν ὧν ἔστιν ἀληθῆ κατηγορίαν ποιήσασθαι, ὡς τοῦ
“ἡμέρα ἐστίν” ἐπὶ τοῦ παρόντος ἢ τοῦ “φῶς ἐστι,” ψευ-
δεῖς δὲ ὧν ἔστι ψευδῆ κατηγορίαν ποιήσασθαι, ὡς τοῦ (5)
κεκλάσθαι τὴν κατὰ βυθοῦ κώπην ἢ μείουρον εἶναι τὴν
στοάν, ἀληθεῖς δὲ καὶ ψευδεῖς, ὁποία προσέπιπτεν Ὀρέστῃ
(245) κατὰ μανίαν ἀπὸ τῆς Ἠλέκτρας (καθὸ μὲν γὰρ ὡς ἀπὸ
ὑπάρχοντός τινος προσέπιπτεν, ἦν ἀληθής, ὑπῆρχε γὰρ
Ἠλέκτρα, καθὸ δ’ ὡς ἀπὸ Ἐρινύος, ψευδής, οὐκ ἦν γὰρ
Ἐρινύς), καὶ πάλιν εἴ τις ἀπὸ Δίωνος ζῶντος κατὰ τοὺς @1
ὕπνους ὡς ἀπὸ παρεστῶτος ὀνειροπολεῖται ψευδῆ καὶ διά- (5)
(246) κενον ἑλκυσμόν. οὔτε δὲ ἀληθεῖς οὔτε ψευδεῖς ἦσαν αἱ
γενικαί· ὧν γὰρ τὰ εἴδη τοῖα ἢ τοῖα, τούτων τὰ γένη
οὔτε τοῖα οὔτε τοῖα, οἷον τῶν ἀνθρώπων οἱ μέν εἰσιν
Ἕλληνες οἱ δὲ βάρβαροι, ἀλλ’ ὁ γενικὸς ἄνθρωπος οὔτε
Ἕλλην ἐστίν, ἐπεὶ πάντες ἂν οἱ ἐπ’ εἴδους ἦσαν Ἕλληνες,
δυσαπόδοτός ἐστι· τῶν δὲ φαντασιῶν πολλαὶ μὲν καὶ
(242) ἄλλαι εἰσὶ διαφοραί, ἀπαρκέσουσι δὲ αἱ λεχθησόμεναι.
τούτων γὰρ αἱ μέν εἰσι πιθαναί, αἱ δὲ ἀπίθανοι, αἱ δὲ
πιθαναὶ ἅμα καὶ ἀπίθανοι, αἱ δὲ οὔτε πιθαναὶ οὔτε ἀπί-
θανοι. πιθαναὶ μὲν οὖν εἰσιν αἱ λεῖον κίνημα περὶ ψυ-
χὴν ἐργαζόμεναι, ὥσπερ νῦν τὸ “ἡμέραν εἶναι” καὶ τὸ “ἐμὲ (5)
διαλέγεσθαι” καὶ πᾶν ὃ τῆς ὁμοίας ἔχεται περιφανείας,
ἀπίθανοι δὲ αἱ μὴ τοιαῦται ἀλλ’ ἀποστρέφουσαι ἡμᾶς τῆς
(243) συγκαταθέσεως, οἷον “εἰ ἡμέρα ἐστίν, οὐκ ἔστιν ἥλιος ὑπὲρ
γῆς· εἰ σκότος ἐστίν, ἡμέρα ἐστίν.” πιθαναὶ δὲ καὶ ἀπί-
θανοι καθεστᾶσιν αἱ κατὰ τὴν πρός τι σχέσιν ὁτὲ μὲν
τοῖαι γινόμεναι ὁτὲ δὲ τοῖαι, οἷον αἱ τῶν ἀπόρων
λόγων, οὔτε δὲ πιθαναὶ οὔτε ἀπίθανοι καθάπερ αἱ τῶν (5)
τοιούτων πραγμάτων “ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες· περισσοί
εἰσιν οἱ ἀστέρες.” τῶν δὲ πιθανῶν [ἢ ἀπιθάνων] φαν-
(244) τασιῶν αἱ μέν εἰσιν ἀληθεῖς, αἱ δὲ ψευδεῖς, αἱ δὲ ἀληθεῖς
καὶ ψευδεῖς, αἱ δὲ οὔτε ἀληθεῖς οὔτε ψευδεῖς. ἀληθεῖς μὲν
οὖν εἰσιν ὧν ἔστιν ἀληθῆ κατηγορίαν ποιήσασθαι, ὡς τοῦ
“ἡμέρα ἐστίν” ἐπὶ τοῦ παρόντος ἢ τοῦ “φῶς ἐστι,” ψευ-
δεῖς δὲ ὧν ἔστι ψευδῆ κατηγορίαν ποιήσασθαι, ὡς τοῦ (5)
κεκλάσθαι τὴν κατὰ βυθοῦ κώπην ἢ μείουρον εἶναι τὴν
στοάν, ἀληθεῖς δὲ καὶ ψευδεῖς, ὁποία προσέπιπτεν Ὀρέστῃ
(245) κατὰ μανίαν ἀπὸ τῆς Ἠλέκτρας (καθὸ μὲν γὰρ ὡς ἀπὸ
ὑπάρχοντός τινος προσέπιπτεν, ἦν ἀληθής, ὑπῆρχε γὰρ
Ἠλέκτρα, καθὸ δ’ ὡς ἀπὸ Ἐρινύος, ψευδής, οὐκ ἦν γὰρ
Ἐρινύς), καὶ πάλιν εἴ τις ἀπὸ Δίωνος ζῶντος κατὰ τοὺς @1
ὕπνους ὡς ἀπὸ παρεστῶτος ὀνειροπολεῖται ψευδῆ καὶ διά- (5)
(246) κενον ἑλκυσμόν. οὔτε δὲ ἀληθεῖς οὔτε ψευδεῖς ἦσαν αἱ
γενικαί· ὧν γὰρ τὰ εἴδη τοῖα ἢ τοῖα, τούτων τὰ γένη
οὔτε τοῖα οὔτε τοῖα, οἷον τῶν ἀνθρώπων οἱ μέν εἰσιν
Ἕλληνες οἱ δὲ βάρβαροι, ἀλλ’ ὁ γενικὸς ἄνθρωπος οὔτε
Ἕλλην ἐστίν, ἐπεὶ πάντες ἂν οἱ ἐπ’ εἴδους ἦσαν Ἕλληνες,
(247) οὔτε βάρβαρος διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν.
J. Mau and H. Mutschmann, Sexti Empirici opera, vols. 2 & 3,
2nd edn., Leipzig: Teubner, 2:1914; 3:1961: 2:3-429; 3:1-177.
Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu/Iris/Cite?0544:002:107120
Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu/Iris/Cite?0544:002:107120
Txt. 6
6.6 Cícero, Acad. 2.144-145
Escala de compreensão modal
Visum, adsensus huius modi, conprensio, katalêpsis, scientia,
sapiens
negat enim vos Zeno, negat Antiochus scire
|
|
quicquam. "Quo modo?" inquies; "nos
enim defendi-
|
|
mus etiam insipientem multa conprendere". At scire
|
145.1
|
negatis quemquam rem ullam nisi sapientem. et hoc
|
|
quidem Zeno gestu conficiebat. nam cum extensis digi-
|
|
tis adversam manum ostenderat, "visum" inquiebat
|
|
"huius modi est"; dein cum paulum digitos
contraxerat,
|
5
|
"adsensus huius modi"; tum cum plane conpresserat
|
|
pugnumque fecerat, conprensionem illam esse dicebat,
|
|
qua ex similitudine etiam nomen ei rei, quod ante non
|
|
fuerat, κατάλημψιν imposuit; cum autem
laevam ma-
|
|
num admoverat et illum pugnum arte vehementerque
|
10
|
conpresserat,
scientiam talem
esse dicebat, cuius com-
|
|
potem nisi sapientem esse neminem. sed qui sapiens
|
|
sit aut fuerit ne ipsi quidem solent dicere.
|
M. Tulli
Ciceronis Scripta Quae Manserunt Omnia. Fasc.
42, ed. O. Plasberg, 1922
Sem comentários:
Enviar um comentário